Tutututrutu ! Siemanko!
Wiecie, że codziennie wchodzę na tego bloga? Zdałam sobie sprawę, że to jest chyba największą rzeczą jaką udało mi się stworzyć. Może to zabrzmieć jakbym się przechwalała, ale kocham tego bloga, moje dialogi były takie.... fajne? A te dziwne relacje między Lou a Alex bardzo mi się podobały. Wiecie... nie potrafię znaleźć słów, które mogłyby opisać tego bloga. To takie dziwne. Trudno porównywać mnie do Alex. Bardzo się różnimy. a mimo to w jej uczuciach potrafiłam się odnaleźć bardziej niż w uczuciach Rose z mojego drugiego bloga, która charakteryzuje mnie bardziej.
Kiedyś, stosunkowo niedawno, napadła mnie myśl żeby zacząć drugą część, ale co miałabym opisywać? Życie Thomasa? Alex? Ale po co? Bez Lou to nie to samo. Czasem żałuję tego co zrobiłam. Że go zabiłam. Trudno mi myśleć o tym co wy czuliście jeśli tak bardzo wczuliście się w to fikcyjne życie.
Ale wiecie.... Ja sama twierdzę, że Alex i Rose to postacie prawdziwe. Czasem kiedy mówię coś w tym stylu moja przyjaciółka się ze mnie śmieje, ale ja odczuwam to naprawdę.Wy, dziewczyny, które piszą opowiadania pewnie czują to samo. Może i wersja One Direction, którą przedstawiłam tutaj nie jest taka naprawdę.
Ale mam takie wrażenie jakbym napisała książkę. Choć to opowiadanie nie jest wydrukowane na papierze z okładką. Może jest tu mnóstwo błędów stylistycznych, gramatycznych, ortograficznych czy interpunkcyjnych. Mój styl pisania nie jest idealny, chociaż lepszy niż na początku mojej "kariery" . Może to wszystko historyjki wyssane z palca. Może prawdziwi pisarze gdyby to przeczytali i krytycy, którzy by to oceniali, zmieszali by to z błotem, ale to jest moje. Moje opowiadanie, moja mini książka, moja chora wyobraźnia, ale jestem z tego dumna. I mam nadzieję, że Wy też.
Wiem, że to czytaliście, wiem że to Wam się podobało. Nigdy żadna z Was mnie nie hejtowała za to co tworzę Nie wiem czy wszyscy którzy to czytali uważali to za coś dobrego, może niektóre z Was wcale się na ten temat nie wypowiadały. Może nie pisałyście tych negatywnych komentarzy żeby mnie nie urazić czy zrazić od pisania.
Nie wiem czy to przeczytacie i nie wiem po co to napisałam. Po prostu tęsknie. Tak po prostu.
http://zycie-to-jeden-wielki-bol.blogspot.com/
http://ask.fm/MajciakLove1d
I LOVE YOU ALL ♥
Majka
czwartek, 15 listopada 2012
sobota, 29 września 2012
Epilog - "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą"
Wierzchem dłoni otarłam samotną łzę płynącą po policzku. Nie. Nie boję się płakać. Już nie.
Dzisiaj, siódmego sierpnia dwa tysiące trzynastego roku jest rocznica śmierci Louisa. Nadal trudno jest mi w to uwierzyć. Pamiętam ten dzień doskonale i mimo wszystko chcę go pamiętać na zawsze. Dopiero wtedy tak naprawdę odczytałam swoje uczucia. To wtedy słysząc słowa " Kocham Cię" zrozumiałam, uwierzyłam i zaufałam.
Doszłam już do cmentarza. Brama otworzyła się z nieprzyjemnym skrzypnięciem. Było ciemno, ale do grobu Louisa mogłam trafić z zamkniętymi oczami. Przychodziłam tu codziennie. A inni nie rozumieli dlaczego to robię. Dlaczego akurat JA? Tylko Harry wiedział. Domyślał się od początku, że Louis nie jest mi obojętny. To była prawda. Harry naprawdę jest moim przyjacielem. Nie rozumiem tylko samej siebie. Dlaczego chwilę przed śmiercią Lou wszystko stało się jasne? Dlaczego nie zrozumiałam tego wcześniej?
Zatrzymałam się przed grobem. Był cały zawalony kwiatami i zniczami. Były tu nawet rozłożone zdjęcia Louisa. Nocą było tu najlepiej. Nikogo tu nie było. Za dnia przychodziły tu fanki. To bardzo miło, że wciąż o nim pamiętają.
Gdzieś na białych margaretkach położyłam marchewki, które tu przyniosłam. Nie żadne kwiaty, bo tego cholerstwa było tu pełno. Wiedziałam, że marchewki bardziej przypadłyby do gustu Louisowi.
Usiadłam na drewnianej ławce wpatrując się w grób. Zawsze to robiłam. Patrzyłam tylko na grób. Dziś pragnęłam czegoś więcej. Czegoś co zawsze napawało mnie ogromnym strachem. Chociaż tak naprawdę to nic takiego. Po tej tragedii wszystko stało się inne. Ja stałam się inna. I choć trudno mi o tym myśleć: jestem bardziej wrażliwsza. Chyba już nie jestem taka chamska.
Z kieszeni bluzy wyciągnęłam pomiętą fotografie. Uśmiechnęłam się widząc osoby na tym zdjęciu. Kiedyś Harry zrobił zdjęcie mi i Louisowi kiedy się przytulaliśmy. Wtedy miałam ochotę go zamordować, teraz- wyściskać go na śmierć. Na jedno wychodzi.
Pocałowałam Louisa ze zdjęcia i zaczęłam:
- Rozpamiętywanie boli, jak cholera. Dziwnie się tu czuję. Może dlatego, że nie powinno nas tu być? Tak naprawdę pierwszy raz mówię do Twojego grobu. Zawsze mnie to przerażało. I choć jest tyle spraw, które chciałabym Ci powiedzieć, ciężko jest mi cokolwiek z siebie wydusić. Nawet do Twojego grobu. Nie wiem czy mnie słyszysz czy widzisz te moje łzy, ale uh... to nie jest takie proste. Bo widzisz, każdy dzień przypomina mi twój uśmiech. A to boli. Jak cholera.
Odeszłeś. Moja babcia mówiła, że życie jest jak płomień. Zostanie zdmuchnięty lub dotrwa do końca, ale zgaśnie na pewno. Ciebie zdmuchnęli. Za wcześnie to wszystko się stało. I żałuję, że się nie ustabilizowałam wcześniej. A tak? Nawet nie wiem czy wiesz co do Ciebie czuję. Wtedy powiedziałam to wszystko bardzo chaotycznie i nie określiłam sprawy jasno. Wiesz, to było najgorsze. Dlatego chciałam się zabić. Tydzień po twojej śmierci chciałam nałykać się jakiś leków przeciwbólowych, ale Harry mnie nakrył i powstrzymał. Spytał wtedy "Dlaczego chciałaś to zrobić", a ja mu wtedy powiedziałam "Mam do pogadania z Bogiem". Harry zawsze przy mnie był. Pocieszał mnie i wycierał łzy. Wiedział wszystko co do moich uczuć i on też bardzo cierpiał. W końcu byliście przyjaciółmi.
Zdałam sobie sprawę, że prawdziwą wartość drugiego człowieka odkrywamy dopiero wtedy, kiedy już go nie ma. Jak skarb, który trzymało się w dłoni, ale bezwiednie pozwoliło mu się wyślizgnąć przez palce. To smutne. Tęskniłam za Tobą, kiedy uciekłam do Polski tylko, że to było kilka dni a nie reszta życia. Jedynie co mi po Tobie zostało to wspomnienia, zdjęcie i czarna bluza, którą dałeś mi pierwszego dnia kiedy się poznaliśmy.
Decydując się na znajomość z Tobą nie sądziłam , że narodzi się we mnie coś znacznie silniejszego. Tak długo nie mogłam się odnaleźć w uczuciach a kiedy w końcu to się stało, było już za późno. Po prostu... nie potrafię naprawiać swojego błędu.
Miesiąc temu zmarła Stephanie. Thomas na razie przebywa w domu dziecka. Złożyliśmy już papiery z prośbą o adopcję. Procedura właściwie trwa dość długo, ale wy to wy. Chłopcy są sławni. Jak ktoś ma pieniądze może dużo zdziałać. Powoli przygotowuję się do nowego życia. Nie wiem czy lepszego. Bez Ciebie to nie to samo. Przede mną rola matki zastępczej. Boję się. Nie chcę zawieść Toma. Szkoda, że Ciebie nie ma, wychowalibyśmy go razem.
Wstałam z ławki i zabrałam jedną marchewkę z grobu.
- Kocham Cię Louis, Królu marchewek - szepnęłam i odwróciłam się na pięcie.
Ruszyłam w kierunku wyjścia a wiatr niósł słyszalny tylko dla mnie dźwięk "Ja Ciebie też".
THE END
____________________________________________OCh Smutno mi! :C Ten blog był naprawdę czymś wielkim. Miałam tyle czytelników tyle wejść. Po prostu. Największe osiągnięcie mojego życia. W statystykach zdarzało się nawet, że było 1200 wejść na dzień. A teraz to wszystko się skończyło. Ta piękna historia dobiegła końca.
Obiecałam Wam, że wszystkko Wam wytłumaczę, więc czytajcie:
Opowiadanie o Alex nie było zwykłym opowiadaniem. Nie chciałam tu zmyślać bezsensownych historii, które nie miały być celu. Każde działanie niesie za sobą skutki. Mam nadzieję, że mój blog też.
Bop widzicie. Louis musiał umrzeć. Gdyby to się nie stało Historia by się nie dopełniła. O czym ja mówię?
Chciałam Was czegoś nauczyć przez to opowiadanie. Może domyślacie się czego? Między innymi tego, że nie warto zwlekać z tym co ważne. Pozwolę sobie użyć słów księdza Jana Twardowskiego "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą". Można powiedzieć, że ten cytat prowadził mnie do końca tej historii. Teraz Alex ma nowe zadanie. Opiekę nad nieletnim Thomasem. Czy da sobie radę? Pozostawię to dla Waszej wyobraźni.
Nie będę pisać nowego bloga. Jeśli chcecie czytać nadal moje dzieła, zapraszam na:
http://zycie-to-jeden-wielki-bol.blogspot.com/
Nie sądzę żeby tamten blog odniósł taki duży sukces i nie sądzę żeby był aż tak popularny. Cóż, przeżyłam już chwilę wyższości. Właśnie tu. A moja godzina już minęła.
Nie będę Was prosiła żeby każdy z Was napisał byle coś jako świadectwo, że czytaliście, bo to tylko liczba. Ja wiem, że jest was dużo, bo po prawej jest ankieta. Wystarczy, że napiszecie " Dziękuję" jeśli to coś odrobinę dla Was znaczy.
Teraz chciałabym wszystkim Wam podziękować za to, że czytaliście, wspieraliście i poganialiście. Za te ponad 1200 komentarzy ponad 70 tysięcy wejść i oddane głosy w konkursie. Wiecie jaka piosenka mi się teraz nasuwa? "Bielieve" Justina Biebera . Bo Nic bym nie osiągnęła gdyby nie Wy.
Nie jestem pewna czy przeczytacie tą moją "krótką" notkę, ale to nic. Wystarczająco się ze sobą męczyliśmy :D
I LOVE YOU ALL ♥
Majka
czwartek, 27 września 2012
#30 - Potrzebuję Cię. Rozumiesz?
- Uhh! Zaspałam! - krzyknęłam na cały dom i w zawrotnym tempie znalazłam się w kuchni.
- Żaden inteligentny człowieczek nie mógł mnie obudzić? - spytałam wściekła wszystkich domowników
- A wczoraj mówiłaś żeby cię obudzić? - zainteresował się Zayn
- No nie bo myślałam, że sama wstanę
- O właśnie ! - Harry wskazał na mnie ręką
- No ale przecież Wam mówiłam, że musimy jechać po Stephanie i Thomasa - westchnęłam i wzięłam z talerza Nialla gorącego tosta
- Mówiłaś, jakoś... ej! Oddawaj moje śniadanie! - krzyknął Niall
- Z całym szacunkiem, ale nie wydaje mi się, że śniadanie powinno się jeść o trzynastej - powiedziałam i ugryzłam spory kawałek
- Obiad też mi się zmieści - powiedział Niall
- Tylko najpierw ten obiad musisz sobie zrobić - powiedział Liam
- Nie zrobiliście obiadu!? Co Ja teraz zrobię? Chcecie żebym umarł z głodu? - oparł głowę na rękach i zaczął lamentować
- Ogarnij się dzikusie - pacnęłam go w głowę
- Najpierw oddaj mi mojego tosta!
- A możesz się nim teraz wypchać - rzuciłam w niego tostem tak, że został mu na twarzy ketchup
- Milcz! - rozkazałam zanim się odezwał
- co to jest za sprawiedliwość - westchnął
- Więc tak jak mówiłam. Stephanie i jej koleżanka wybrały się za miasto ze swoimi wnukami na biwak i dziś wracają, więc miałam skombinować transport. To który z was mnie zawiezie ?- spojrzałam po wszystkich twarzach, ale nikt nic nie mówił
- Harry dlaczego codziennie rano widzę cię w samych bokserkach?
Chłopak wzruszył ramionami i uśmiechnął się
- Tak mi wygodnie
- Czyli nie mogę liczyć na waszą pomoc? - spytałam po chwili ciszy
- Fajnie. Może chociaż Louis mi pomoże - odezwałam się, nie doczekawszy się odpowiedzi
Wstałam z miejsca i ruszyłam w kierunku pokoju Louisa. Otworzyłam gwałtownie drzwi i weszłam tam tak szybko, że aż wpadłam na coś miękkiego.
- O Alex! - uśmiechnął się i korzystając z okazji, że stoję tak blisko przytulił się na powitanie
- Dobra, dobra bez tych czułości - odsunęłam się i oparłam o drzwi - pojedziesz ze mną po Stephanie? - spytałam
- Jasne
- Dziękuję! Uratowałeś mi życie- uśmiechnęłam się i pod wpływem impulsu sama się do niego mocno przytuliłam
- Alex, ja muszę Ci coś...
- Nie ma czasu ! Później. Teraz się ubierz się i czekam na dole- odkleiłam się po niego i pobiegłam do swojego pokoju. Ubrałam szare spodnie dresowe i białą bluzę z kapturem. Szybko rozczesałam włosy i zeszłam na dół. Louis już czekał w samochodzie.
- Dzięki za pomoc- krzyknęłam na cały dom i wyszłam.
Wsiadłam do auta i zapięłam pas.
- Dokąd? - spytał Louis
- Za miasto, w tamtym kierunku - wskazałam ręką
Pogoda była koszmarna. Lało tak, że z oddali ciężko było cokolwiek dojrzeć.
- Ciekawe czy na tamtym biwaku też mają taką pogodę - westchnęłam
Louis milczał. Wyglądał na bardzo zamyślonego. Domyślam się, że nawet nie słyszał moich słów. Oparłam głowę o szybę i Przyglądałam się dwóm ścigającym się kroplom deszczu. Dzisiejszy dzień był naprawdę ponury aż człowiekowi robiło się smutno. Zimno i mokro. To jest to czego nie lubię najbardziej. Usłyszałam dźwięk telefonu. Wyciągnęłam go z kieszeni bluzy i odebrałam.
- No cześć Alex. Tu Stephanie. Wyjechaliście już? - spytała
- Cześć. Tak jakieś pięć minut temu.
- Dopiero?
- Oj no zaspałam - wywróciłam oczami
- No już dobrze - zaśmiała się
- Tam też tak pada?
- Leje jak z cebra.
- To jak tam z tym waszym biwakiem?
- Jesteśmy w leśniczówce. Bardzo miły ten leśniczy.
- No to nie jest źle.
- To wy jedzcie spokojnie
- No dzięki
- Do zobaczenia
- Pa
Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni.
Długo jechaliśmy przez miasto. Londyn jest naprawdę bardzo duży. Po za tym, chwilami robiły się strasznie długie korki. Mieliśmy szczęście, że dzisiaj był mały ruch.
Jeśli chodzi o to jak długo już mieszkamy u chłopaków. Minął już chyba jakiś miesiąc. Nie jest tak źle jak myślałam. Dużo melanży, gry w pokera na jedzenie, oglądanie filmów do późna, bitwy na jedzenie i spanie do południa. Właściwie One Direction miało dużo wolnego w te wakacje. Czasem tylko jeździli do studia. Dwa dni byli na nakręcaniu teledysku do ich nowego singla. Jakoś nie specjalnie mnie to interesowało.
Nic się nie zmieniło. Nadal bardzo lubię Louisa i chyba trochę za bardzo, ale nic wielkiego się nie zdarzyło. Trudno mi było patrzeć na czułości Avy z Lou. W takich chwilach często wychodziłam na deskę albo namawiałam chłopaków na grę w pokera na jedzenie. Nialla zawsze najtrudniej było przekonać. Oczywiście on wpadł na ten pomysł i jako pomysłodawca nie mógł się doczekać pierwszej rundki. Później już mu się odechciało. Najczęściej wygrywał Zayn, ale było tyle żarcia, że sam nie mógł zjeść. W takim przypadku albo my mu pomagaliśmy, albo robiliśmy sobie walkę na jedzenie. Tylko trudniej było później sprzątać.
Maisie i Jeremy. Mam udawać czy mówić prawdę? Cieszę się, że w końcu się rozstali. Właściwie jemu chyba tak bardzo nie zależało albo przestraszył się moich gróźb. U chłopaków był tylko raz, ale wtedy ostro go potraktowałam. Maisie już się z niego wyleczyła i całe szczęście, bo na tego gościa już nie mogę patrzeć.
Z rozmyślań wyrwał mnie głos Louisa.
- Zerwałem z Avy
Podniosłam głowę wyżej, ale akurat najechaliśmy na nierówność i uderzyłam głową o szybę. Wyjechaliśmy już z miasta.
Miałam ochotę skakać, piszczeć i klaskać w dłonie przez to co usłyszałam, ale zamiast tego zachowałam powagę i siląc się na obojętny ton powiedziałam:
- Czemu to mnie niby miałoby interesować?
Kątem oka widziałam jak Louis mocno zaciska palce na kierownicy
- Wiesz, czasem mam wrażenie, że traktujesz mnie jak kogoś więcej, rozumiesz? Patrzysz na mnie jakby coś między nami mogło być, a czasem zachowujesz się zupełnie odwrotnie jakbyś miała w dupie cały świat, a mnie w samym centrum.
- I co? Teraz masz zamiar powiedzieć mi jaka jestem arogancka, pusta i samolubna?
- Nie. Najukochańsza na świecie - wyszeptał, ale na tyle głośno, że mogłam go usłyszeć
- No dobrze więc kiedy i dlaczego z nią zerwałeś?
- Jakiś tydzień temu - zamilkł.
Wyglądał teraz bardzo poważnie. Zbyt poważnie. Milczał. Tak jak na początku, jakby zbierał myśli.
- Dlaczego? - powtórzyłam pytanie
- Dlaczego... To naprawdę bardzo skomplikowane - westchnął
- Naprawdę chcesz o tym rozmawiać? - upewniłam się
- Tak. Nie. Nie wiem
- Nie musimy rozmawiać
- Nie. Od dłuższego czasu chciałem ci to w końcu powiedzieć, ale nie miałem na to tyle odwagi
- Przerażasz mnie
Zaśmiał się krótko.
- To nie takie proste. Nie kocham Avy. Nigdy jej nie kochałem.- przyznał
- W takim razie po co z nią byłeś? - zbił mnie z tropu, ale jednak ostatnie zdanie dziwnie na mnie podziałało. Jakby mnie to uszczęśliwiło.
- Chciałem... myślałem, że to zmieni moje uczucia do pewnej dziewczyny
- I zmieniło?
- Nie. Kiedy całowałem Avy, myślałem o tej dziewczynie, kiedy przytulałem Avy, myślałem o tej dziewczynie.
- A teraz?
- Wciąż czuję to samo
- A mogę wiedzieć kim jest ta dziewczyna? - byłam tego bardzo ciekawa i tak naprawdę żałowałam, że nie mówił o mnie.
Odchrząknął żeby uwolnić gardło od nerwowej chrypki i powiedział cicho:
- Ma na imię Alexandra. Alexandra Courtney Nowak. Czerwonowłosa dziewczyna o pięknych niebieskich oczach, ślicznym uśmiechu i o ostrym charakterze. Uwielbiam ją za jej temperament, podejście do życia i wkurzający sposób bycia. Nie wiem jak to się stało, ale chyba oszalałem na jej punkcie
Przez chwilę milczałam. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać.
- Może faktycznie powinniśmy odłożyć tę rozmowę na później - tylko tyle zdołałam powiedzieć
Louis pokiwał głową i skupił swoją uwagę na drodze. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Znowu przykleiłam się do szyby.
Tak jak mówił Louis. To nie jest takie proste. Analizowałam sobie wszystkie chwile z Louisem. Nawet te kiedy o nim myślałam, tęskniłam. Wszystko uderzało z podwójną siłą.
- Louis...- zaczęłam, ale nagle zobaczyłam stojącą na drodze przed nami mają sarenkę - Louis uważaj!
Chłopak w ostatniej chwili gwałtownie obrócił kierownicą, ale stracił panowanie nad samochodem. Wpadliśmy w poślizg. Louis mocno zahamował, a auto zrobiło kilka kółek na śliskiej szosie. Ostatecznie stanęliśmy w poprzek drogi. Dobrze, że nic nie jechało bo spowodowalibyśmy wypadek.
Nic nam się nie stało. Dopiero teraz zorientowałam się, że trzymam Louisa za przedramię.
Spojrzałam na Louisa. Ciężko dyszeliśmy. Mimo wszystko uśmiechnęłam się wdzięczna, że nic nam się nie stało. Nie byliśmy w stanie wydusić ani słowa. Louis splótł palce z moimi i pocałował mnie w dłoń.
Nagle usłyszeliśmy przeraźliwie głośny dźwięk klaksonu. Spojrzeliśmy na drogę. Było już za późno. Tir był zbyt blisko i jechał zbyt szybko. Popchnął samochód do tyłu z dużą siłą. Uderzyliśmy z wielką siłą w przydrożne drzewo. Tir przycisnął nas do drzewa tak, że odległość między Louisem a mną znacznie się zwiększyła. Lou ucierpiał najbardziej. Uderzył się o szybę. A odłamki zmiażdżonej szyby przekuły mu skórę, podobnie jak mi. Nogi miał przyciśnięte tak, że zapewne nie mógł się wyswobodzić. Z resztą i tak nie mieliśmy dostępu do drzwi.
- Żyjesz? - spytałam zdenerwowana.
- Jeszcze - jęknął
- co Jest?
- Nie mogę... ciężko mi łapać powietrze.
- Nie wiadomo czy nie ma żadnych ran wewnętrznych
Lou zaczął kaszleć krwią, a z nosa i z uszu zaczęła mu lecieć ta sama wydzielina
- Może yyy...
- Nic wam się nie stało?- odezwał się jakiś facet. Prawdopodobnie kierowca ciężarówki.
- Proszę zadzwonić po pogotowie i straż pożarną- odpowiedziałam
Ścisnęłam mocno dłoń Lou
- Będzie dobrze. Wyjdziemy z tego.
- Powinniśmy... dokończyć rozmowę
- Później Louis. Nie męcz się.
- nie. Musimy teraz. Kurde... nie... wiem jak to powiedzieć.
Under the lights tonight
You turned around
And you stole my heart
With just one look
When I saw your face
I fell in love
It took a minute, girl
To steal my heart tonight
With just one look, yeah
Been waiting for a girl like you - zaśpiewał
- ale beznadzieja - uśmiechnęłam się lekko
- ale szczera ta beznadzieja. Słuchaj Lexi. Ja nie mogę. Za bardzo boli. To chyba koniec.
- Nie Louis, nie mów tak. Całe życie przed tobą!
-Lexi! Mówię serio!
Poczułam na policzku ciepłe łzy
- Płaczesz?
- Nie, ja tylko zamontowałam sobie zraszacze żeby oczy mi nie wyschły
- Pierwszy raz widzę jak płaczesz. Słuchaj... ałć... powiedz chłopakom, że ich kocham. I Ciebie. Lexi pamiętaj. Kochałem cię, kocham i będę kochać. Pamiętaj o tym proszę.
- Ej Louis ja też ci coś powiem. Przepraszam. Za długo od ciebie uciekałam.
- Jak długo?
- O kilka milionów uderzeń serca za długo . Ale teraz. Kurwa Louis nie zostawiaj chłopaków, nie zostawiaj mnie. Potrzebuję cię , tak jak ludzie potrzebują tlenu, tak jak rośliny potrzebują słońca, tak jak dzieci miłości, potrzebuję Cię. Rozumiesz?
Pocałowałam go w usta. Czułam smak jego krwi, ale nic mnie to nie obchodziło. Chciałam żeby żył żeby był.
Oderwałam się od niego. Ale on już powoli zamykał oczy. Zdążył niemo poruszyć ustami i zamknął oczy.
- Lou! Nie zasypiaj! Nie zasypiaj! - wrzeszczałam uderzając go otartą ręką po twarzy. Ale nie reagował.
Odpięłam jego pas i przysunęłam już bezwładne ciało do siebie. Przytuliłam go wyjąc jak dziki bóbr, wyciskając wszystkie łzy, które gromadziłam przez trzy lata. Dla niego. Chcę się obudzić. Chcę żeby to był koszmar. Niestety to ponura rzeczywistość...
___________________________________
PRZEPRASZAM Was za ten ostatni rozdział.
Kurdę żałuję, że to już koniec. :/
I jeszcze chcę wam powiedzieć, że nie będę pisać że to jej zły sen. To mało... hmmm. orginalne. To już postanowione
Z boku jest ankieta. Zagłosujcie, którą piosenkę chcecie usłyszeć w epilogu, który pojawi sie prawdopodobnie w sobotę ;*
NIE ZABIJAJCIE MNIE ZA TO TAMTO NA GÓRZE "D
To nie było takie proste zabić Louisa ;C i jest mi bardzo smutno :C
Kocham,
Majka <3
- Żaden inteligentny człowieczek nie mógł mnie obudzić? - spytałam wściekła wszystkich domowników
- A wczoraj mówiłaś żeby cię obudzić? - zainteresował się Zayn
- No nie bo myślałam, że sama wstanę
- O właśnie ! - Harry wskazał na mnie ręką
- No ale przecież Wam mówiłam, że musimy jechać po Stephanie i Thomasa - westchnęłam i wzięłam z talerza Nialla gorącego tosta
- Mówiłaś, jakoś... ej! Oddawaj moje śniadanie! - krzyknął Niall
- Z całym szacunkiem, ale nie wydaje mi się, że śniadanie powinno się jeść o trzynastej - powiedziałam i ugryzłam spory kawałek
- Obiad też mi się zmieści - powiedział Niall
- Tylko najpierw ten obiad musisz sobie zrobić - powiedział Liam
- Nie zrobiliście obiadu!? Co Ja teraz zrobię? Chcecie żebym umarł z głodu? - oparł głowę na rękach i zaczął lamentować
- Ogarnij się dzikusie - pacnęłam go w głowę
- Najpierw oddaj mi mojego tosta!
- A możesz się nim teraz wypchać - rzuciłam w niego tostem tak, że został mu na twarzy ketchup
- Milcz! - rozkazałam zanim się odezwał
- co to jest za sprawiedliwość - westchnął
- Więc tak jak mówiłam. Stephanie i jej koleżanka wybrały się za miasto ze swoimi wnukami na biwak i dziś wracają, więc miałam skombinować transport. To który z was mnie zawiezie ?- spojrzałam po wszystkich twarzach, ale nikt nic nie mówił
- Harry dlaczego codziennie rano widzę cię w samych bokserkach?
Chłopak wzruszył ramionami i uśmiechnął się
- Tak mi wygodnie
- Czyli nie mogę liczyć na waszą pomoc? - spytałam po chwili ciszy
- Fajnie. Może chociaż Louis mi pomoże - odezwałam się, nie doczekawszy się odpowiedzi
Wstałam z miejsca i ruszyłam w kierunku pokoju Louisa. Otworzyłam gwałtownie drzwi i weszłam tam tak szybko, że aż wpadłam na coś miękkiego.
- O Alex! - uśmiechnął się i korzystając z okazji, że stoję tak blisko przytulił się na powitanie
- Dobra, dobra bez tych czułości - odsunęłam się i oparłam o drzwi - pojedziesz ze mną po Stephanie? - spytałam
- Jasne
- Dziękuję! Uratowałeś mi życie- uśmiechnęłam się i pod wpływem impulsu sama się do niego mocno przytuliłam
- Alex, ja muszę Ci coś...
- Nie ma czasu ! Później. Teraz się ubierz się i czekam na dole- odkleiłam się po niego i pobiegłam do swojego pokoju. Ubrałam szare spodnie dresowe i białą bluzę z kapturem. Szybko rozczesałam włosy i zeszłam na dół. Louis już czekał w samochodzie.
- Dzięki za pomoc- krzyknęłam na cały dom i wyszłam.
Wsiadłam do auta i zapięłam pas.
- Dokąd? - spytał Louis
- Za miasto, w tamtym kierunku - wskazałam ręką
Pogoda była koszmarna. Lało tak, że z oddali ciężko było cokolwiek dojrzeć.
- Ciekawe czy na tamtym biwaku też mają taką pogodę - westchnęłam
Louis milczał. Wyglądał na bardzo zamyślonego. Domyślam się, że nawet nie słyszał moich słów. Oparłam głowę o szybę i Przyglądałam się dwóm ścigającym się kroplom deszczu. Dzisiejszy dzień był naprawdę ponury aż człowiekowi robiło się smutno. Zimno i mokro. To jest to czego nie lubię najbardziej. Usłyszałam dźwięk telefonu. Wyciągnęłam go z kieszeni bluzy i odebrałam.
- No cześć Alex. Tu Stephanie. Wyjechaliście już? - spytała
- Cześć. Tak jakieś pięć minut temu.
- Dopiero?
- Oj no zaspałam - wywróciłam oczami
- No już dobrze - zaśmiała się
- Tam też tak pada?
- Leje jak z cebra.
- To jak tam z tym waszym biwakiem?
- Jesteśmy w leśniczówce. Bardzo miły ten leśniczy.
- No to nie jest źle.
- To wy jedzcie spokojnie
- No dzięki
- Do zobaczenia
- Pa
Rozłączyłam się i schowałam telefon do kieszeni.
Długo jechaliśmy przez miasto. Londyn jest naprawdę bardzo duży. Po za tym, chwilami robiły się strasznie długie korki. Mieliśmy szczęście, że dzisiaj był mały ruch.
Jeśli chodzi o to jak długo już mieszkamy u chłopaków. Minął już chyba jakiś miesiąc. Nie jest tak źle jak myślałam. Dużo melanży, gry w pokera na jedzenie, oglądanie filmów do późna, bitwy na jedzenie i spanie do południa. Właściwie One Direction miało dużo wolnego w te wakacje. Czasem tylko jeździli do studia. Dwa dni byli na nakręcaniu teledysku do ich nowego singla. Jakoś nie specjalnie mnie to interesowało.
Nic się nie zmieniło. Nadal bardzo lubię Louisa i chyba trochę za bardzo, ale nic wielkiego się nie zdarzyło. Trudno mi było patrzeć na czułości Avy z Lou. W takich chwilach często wychodziłam na deskę albo namawiałam chłopaków na grę w pokera na jedzenie. Nialla zawsze najtrudniej było przekonać. Oczywiście on wpadł na ten pomysł i jako pomysłodawca nie mógł się doczekać pierwszej rundki. Później już mu się odechciało. Najczęściej wygrywał Zayn, ale było tyle żarcia, że sam nie mógł zjeść. W takim przypadku albo my mu pomagaliśmy, albo robiliśmy sobie walkę na jedzenie. Tylko trudniej było później sprzątać.
Maisie i Jeremy. Mam udawać czy mówić prawdę? Cieszę się, że w końcu się rozstali. Właściwie jemu chyba tak bardzo nie zależało albo przestraszył się moich gróźb. U chłopaków był tylko raz, ale wtedy ostro go potraktowałam. Maisie już się z niego wyleczyła i całe szczęście, bo na tego gościa już nie mogę patrzeć.
Z rozmyślań wyrwał mnie głos Louisa.
- Zerwałem z Avy
Podniosłam głowę wyżej, ale akurat najechaliśmy na nierówność i uderzyłam głową o szybę. Wyjechaliśmy już z miasta.
Miałam ochotę skakać, piszczeć i klaskać w dłonie przez to co usłyszałam, ale zamiast tego zachowałam powagę i siląc się na obojętny ton powiedziałam:
- Czemu to mnie niby miałoby interesować?
Kątem oka widziałam jak Louis mocno zaciska palce na kierownicy
- Wiesz, czasem mam wrażenie, że traktujesz mnie jak kogoś więcej, rozumiesz? Patrzysz na mnie jakby coś między nami mogło być, a czasem zachowujesz się zupełnie odwrotnie jakbyś miała w dupie cały świat, a mnie w samym centrum.
- I co? Teraz masz zamiar powiedzieć mi jaka jestem arogancka, pusta i samolubna?
- Nie. Najukochańsza na świecie - wyszeptał, ale na tyle głośno, że mogłam go usłyszeć
- No dobrze więc kiedy i dlaczego z nią zerwałeś?
- Jakiś tydzień temu - zamilkł.
Wyglądał teraz bardzo poważnie. Zbyt poważnie. Milczał. Tak jak na początku, jakby zbierał myśli.
- Dlaczego? - powtórzyłam pytanie
- Dlaczego... To naprawdę bardzo skomplikowane - westchnął
- Naprawdę chcesz o tym rozmawiać? - upewniłam się
- Tak. Nie. Nie wiem
- Nie musimy rozmawiać
- Nie. Od dłuższego czasu chciałem ci to w końcu powiedzieć, ale nie miałem na to tyle odwagi
- Przerażasz mnie
Zaśmiał się krótko.
- To nie takie proste. Nie kocham Avy. Nigdy jej nie kochałem.- przyznał
- W takim razie po co z nią byłeś? - zbił mnie z tropu, ale jednak ostatnie zdanie dziwnie na mnie podziałało. Jakby mnie to uszczęśliwiło.
- Chciałem... myślałem, że to zmieni moje uczucia do pewnej dziewczyny
- I zmieniło?
- Nie. Kiedy całowałem Avy, myślałem o tej dziewczynie, kiedy przytulałem Avy, myślałem o tej dziewczynie.
- A teraz?
- Wciąż czuję to samo
- A mogę wiedzieć kim jest ta dziewczyna? - byłam tego bardzo ciekawa i tak naprawdę żałowałam, że nie mówił o mnie.
Odchrząknął żeby uwolnić gardło od nerwowej chrypki i powiedział cicho:
- Ma na imię Alexandra. Alexandra Courtney Nowak. Czerwonowłosa dziewczyna o pięknych niebieskich oczach, ślicznym uśmiechu i o ostrym charakterze. Uwielbiam ją za jej temperament, podejście do życia i wkurzający sposób bycia. Nie wiem jak to się stało, ale chyba oszalałem na jej punkcie
Przez chwilę milczałam. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać.
- Może faktycznie powinniśmy odłożyć tę rozmowę na później - tylko tyle zdołałam powiedzieć
Louis pokiwał głową i skupił swoją uwagę na drodze. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Znowu przykleiłam się do szyby.
Tak jak mówił Louis. To nie jest takie proste. Analizowałam sobie wszystkie chwile z Louisem. Nawet te kiedy o nim myślałam, tęskniłam. Wszystko uderzało z podwójną siłą.
- Louis...- zaczęłam, ale nagle zobaczyłam stojącą na drodze przed nami mają sarenkę - Louis uważaj!
Chłopak w ostatniej chwili gwałtownie obrócił kierownicą, ale stracił panowanie nad samochodem. Wpadliśmy w poślizg. Louis mocno zahamował, a auto zrobiło kilka kółek na śliskiej szosie. Ostatecznie stanęliśmy w poprzek drogi. Dobrze, że nic nie jechało bo spowodowalibyśmy wypadek.
Nic nam się nie stało. Dopiero teraz zorientowałam się, że trzymam Louisa za przedramię.
Spojrzałam na Louisa. Ciężko dyszeliśmy. Mimo wszystko uśmiechnęłam się wdzięczna, że nic nam się nie stało. Nie byliśmy w stanie wydusić ani słowa. Louis splótł palce z moimi i pocałował mnie w dłoń.
Nagle usłyszeliśmy przeraźliwie głośny dźwięk klaksonu. Spojrzeliśmy na drogę. Było już za późno. Tir był zbyt blisko i jechał zbyt szybko. Popchnął samochód do tyłu z dużą siłą. Uderzyliśmy z wielką siłą w przydrożne drzewo. Tir przycisnął nas do drzewa tak, że odległość między Louisem a mną znacznie się zwiększyła. Lou ucierpiał najbardziej. Uderzył się o szybę. A odłamki zmiażdżonej szyby przekuły mu skórę, podobnie jak mi. Nogi miał przyciśnięte tak, że zapewne nie mógł się wyswobodzić. Z resztą i tak nie mieliśmy dostępu do drzwi.
- Żyjesz? - spytałam zdenerwowana.
- Jeszcze - jęknął
- co Jest?
- Nie mogę... ciężko mi łapać powietrze.
- Nie wiadomo czy nie ma żadnych ran wewnętrznych
Lou zaczął kaszleć krwią, a z nosa i z uszu zaczęła mu lecieć ta sama wydzielina
- Może yyy...
- Nic wam się nie stało?- odezwał się jakiś facet. Prawdopodobnie kierowca ciężarówki.
- Proszę zadzwonić po pogotowie i straż pożarną- odpowiedziałam
Ścisnęłam mocno dłoń Lou
- Będzie dobrze. Wyjdziemy z tego.
- Powinniśmy... dokończyć rozmowę
- Później Louis. Nie męcz się.
- nie. Musimy teraz. Kurde... nie... wiem jak to powiedzieć.
Under the lights tonight
You turned around
And you stole my heart
With just one look
When I saw your face
I fell in love
It took a minute, girl
To steal my heart tonight
With just one look, yeah
Been waiting for a girl like you - zaśpiewał
- ale beznadzieja - uśmiechnęłam się lekko
- ale szczera ta beznadzieja. Słuchaj Lexi. Ja nie mogę. Za bardzo boli. To chyba koniec.
- Nie Louis, nie mów tak. Całe życie przed tobą!
-Lexi! Mówię serio!
Poczułam na policzku ciepłe łzy
- Płaczesz?
- Nie, ja tylko zamontowałam sobie zraszacze żeby oczy mi nie wyschły
- Pierwszy raz widzę jak płaczesz. Słuchaj... ałć... powiedz chłopakom, że ich kocham. I Ciebie. Lexi pamiętaj. Kochałem cię, kocham i będę kochać. Pamiętaj o tym proszę.
- Ej Louis ja też ci coś powiem. Przepraszam. Za długo od ciebie uciekałam.
- Jak długo?
- O kilka milionów uderzeń serca za długo . Ale teraz. Kurwa Louis nie zostawiaj chłopaków, nie zostawiaj mnie. Potrzebuję cię , tak jak ludzie potrzebują tlenu, tak jak rośliny potrzebują słońca, tak jak dzieci miłości, potrzebuję Cię. Rozumiesz?
Pocałowałam go w usta. Czułam smak jego krwi, ale nic mnie to nie obchodziło. Chciałam żeby żył żeby był.
Oderwałam się od niego. Ale on już powoli zamykał oczy. Zdążył niemo poruszyć ustami i zamknął oczy.
- Lou! Nie zasypiaj! Nie zasypiaj! - wrzeszczałam uderzając go otartą ręką po twarzy. Ale nie reagował.
Odpięłam jego pas i przysunęłam już bezwładne ciało do siebie. Przytuliłam go wyjąc jak dziki bóbr, wyciskając wszystkie łzy, które gromadziłam przez trzy lata. Dla niego. Chcę się obudzić. Chcę żeby to był koszmar. Niestety to ponura rzeczywistość...
___________________________________
PRZEPRASZAM Was za ten ostatni rozdział.
Kurdę żałuję, że to już koniec. :/
I jeszcze chcę wam powiedzieć, że nie będę pisać że to jej zły sen. To mało... hmmm. orginalne. To już postanowione
Z boku jest ankieta. Zagłosujcie, którą piosenkę chcecie usłyszeć w epilogu, który pojawi sie prawdopodobnie w sobotę ;*
NIE ZABIJAJCIE MNIE ZA TO TAMTO NA GÓRZE "D
To nie było takie proste zabić Louisa ;C i jest mi bardzo smutno :C
Kocham,
Majka <3
sobota, 22 września 2012
#29 - Pomóż mi odnależć cię w uczuciach...
Wracałam do domu przez mokre ulice Londynu. Właściwie to będzie moje
ostatnie wejście do tego domu. Maisie odeszła od nas. Właściwie to od
Caroline. Został jeszcze miesiąc wakacji a moja kuzynka zostanie do
samego końca. Jakoś na początku mi się to nie uśmiechało, ale zdążyłam
się już do niej przyzwyczaić i polubić ją. Tak, chyba zmieniam
nastawienie do ludzi. Nie nienawidzę ich. Jak to się stało i kiedy? Nie
mam pojęcia. Ale gdyby dwa miesiące temu ktoś powiedziałby mi, że
zamieszkam z przygłupami, zafundowałabym mu bilet do psychiatryka w
jedną stronę. A teraz? Nadal nie rozumiem jak ja z nimi wytrzymam.
Właściwie oni sami wyszli z propozycją zamieszkania. Chciałam tylko żeby
pozwolili Maisie u siebie zamieszkać, ale oni zaproponowali żebyśmy
obie się u nich zatrzymały.
Doszłam do domu i pewnie otworzyłam drzwi. Z kuchni dochodziła rozmowa reszty domowników.
Przeszłam bez słowa przez kuchnie nie patrząc nawet na Caroline.
Skierowałam się do swojego pokoju i weszłam prosto do garderoby. Spakowałam wszystkie ciuchy. W drugą walizkę wpakowałam moje full capy, i pięć najlepszych desek. W karton włożyłam Frogusia i wszystkie ramki ze zdjęciami z tatą. Wyciągnęłam jeszcze z szafki markera i wielkimi, drukowanymi literami napisałam słowo "ŻEGNAJ" w języku polskim. Wzięłam do ręki telefon i wybrałam numer do Maisie
- halo? - usłyszałam głos mojej kuzynki w telefonie
- Cześć Maisie. Weź powiedz któremuś przygłupowi żeby przyjechał po moje rzeczy - odezwałam się do dziewczyny
- Ale chłopaki zabrali mnie do centrum
- Wszyscy? - zdziwiłam się - i Nie pomyśleliście, że ktoś mógłby mi pomóc z tymi rzeczami?
- Nie. Louis został - oznajmiła
- To ja może zadzwonię do Louisa. Pa - powiedziałam szybko i się rozłączyłam żeby czasem nie usłyszała mojego drżącego głosu.
- Louis? - odezwałam się kiedy wybrałam połączenie
- Cześć Alex
- Mógłbyś po mnie wpaść? Nie zabiorę się sama na pieszo - starałam się żeby mój głos brzmiał najbardziej obojętnie, ale chyba tak nie było
- No nie wiem - zaczął się ze mną droczyć
- Mam cię błagać na kolanach? - zaśmiałam się
- Wystarczy poprosić
- Proszę?
- Tak lepiej. Zaraz będę
- Okey. Czekam
Rozłączyłam się i uśmiechnęłam się do telefonu na samą myśl o tym z kim rozmawiałam przed chwilą.
Wzięłam karton pod pachę i jedną walizkę i powoli zeszłam na dół.
- Ty też? - usłyszałam zniecierpliwiony głos Caroline
- Co? - odłożyłam walizki w kąt i skierowałam się do lodówki. Wyjęłam z niej karton mleka i upiłam łyka.
- Ty też się wyprowadzasz? - westchnęła
- Jak widać
- Dlaczego?
- Już wcześniej powinnam to zrobić. Nie uważasz że się tylko ze sobą męczymy?
- Ale przecież jestem twoją matką
- Może jesteś może nie. Zależy z której strony patrzysz - wzruszyłam ramionami - A gdzie masz Clarka? - spytałam od niechcenia
- Rozmawia z Daisy
- Na temat seksu w wieku dziecięcym? - zakpiłam
- Daisy ma osiemnaście lat i przestań sobie z niej żartować
- Czemu ją bronisz? Wiesz co ona zrobiła Maisie? Wiesz, ale masz to w dupie bo oczywiście ważniejsza jest ta dziewucha! Nie wiem czy pamiętasz, ale Maisie to córka twojego brata.
- Od kiedy ty lubisz rodzinę Smithów?
- Nie lubię was, ale Maisie jest inna niż wy. Niż ty
- Dlaczego ty mi zawsze wypominasz przeszłość? - spytała z wyrzutem
- Teraz już nie będziesz musiała się nad tym zastanawiać przecież już mnie tu nie będzie
- Nie odpowiedziałaś mi dlaczego chcesz odejść
- Nie cierpię ciebie, Daisy i Clarka po za tym musiałabym się powstrzymywać żeby czasem nie przypierdolić tej laluni
- Wiem, że masz do mnie urazę o to, że was zostawiłam, ale...
- wow! Amerykę odkryłaś - zakpiłam
- Daj mi dokończyć. Spróbuj mnie zrozumieć. Miałaś szesnaście lat, prawda? I jak byś się zachowała gdybyś się dowiedziała, że jesteś w ciąży?
- Na pewno nie tak jak ty - zapewniłam
- ale...
- ostatecznie mogę cię zrozumieć. Byłaś tchórzem, bałaś się odpowiedzialności i w ogóle, ale nigdy nie zrozumiem dlaczego odeszłaś od taty? Przecież on cię tak bardzo kochał albo dlaczego zostawiłaś mnie w tym ośrodku dla trudnej młodzieży?
- To...- zaczęła, ale nie skończyła bo jej uwagę odwrócił dzwonek do drzwi. Otworzyłam je a w progu stał uśmiechnięty Louis.
- Wejdź- zaprosiłam go do środka
- Jedna walizka jest w moim pokoju a druga w kuchni - powiedziałam - Trafisz?
Chłopak kiwnął głową i poszedł na górę a ja wróciłam do kuchni
- Powiesz mi chociaż gdzie teraz zamieszkasz? - spytała Caroline
- To bez znaczenia
- A kim jest ten chłopak?
No właśnie, kim dla mnie jest Louis? Przyjacielem? Kolegą? Kimś więcej? Nie umiem tego określić. Zgubiłam się w sobie.
- Zamieszkam z przyjaciółmi. Louis to mój przyjaciel - powiedziałam próbując zamaskować swoją niepewność
- Żegnaj - odezwałam się, wzięłam karton pod pachę i wyszłam z domu kierując się do samochodu Louisa, który już na mnie czekał.
- Jesteś tego pewna? - spytał Louis gdy tylko zajęłam miejsce pasażera
- Proszę cię, nic mnie tu nie trzyma. Jedź - ponagliłam go.
Jechaliśmy w milczeniu od czasu do czasu dyskretnie na siebie spoglądając
- Jesteśmy na miejscu - odezwał się w końcu
Wyszłam z samochodu wzięłam karton i złapałam za rączkę walizki w tym samym czasie co Lou w skutek czego dotknęliśmy się dłońmi.
Mój wzrok powędrował w górę, na niebiesko- zielone oczy chłopaka. Uśmiechnęłam się delikatnie i zabrałam swoją rękę speszona.
- Weźmiesz te dwie walizki? - spytałam
Chłopak kiwnął głową i zabrał się za bagaż
- Poczekaj! Dom jest zamknięty - powiedział i rzucił mi klucze
- dzięki - mruknęłam i otworzyłam drzwi szeroko, tak żeby Lou mógł swobodnie przedostać się przez próg
- To gdzie będę teraz mieszkać? - spytałam
- W pokoju gościnnym razem z Maisie. Nie przeszkadza Ci to? - oznajmił chłopak
- Nie
- To tu - powiedział i postawił walizki na środku pokoju - Tutaj masz szafkę na ubrania - pokazał mi ręką - Maisie już się rozpakowała. Pomóc ci?
- Jeśli chcesz
Otworzyłam jedną walizkę, w której były ubrania
- w tych dwóch walizkach masz ciuchy? - spytał
- Nie . Tylko w tej.
- A co jest w tej drugiej?
- afrykański gatunek jadowitego węża - powiedziałam udając powagę
- Serio?
- Nie - zaśmiałam się - No otwórz - uśmiechnęłam się
Chłopak powoli i niepewnie zrobił to co powiedziałam i zaśmiał się wraz ze mną kiedy tylko zobaczył czapki i deskorolki
- Ale fajne - przyznał
- Wiem
- Ta mi się najbardziej podoba- wskazał niebieską czapkę z New Yourkera z daszkiem w czarno-białą kratkę. Natychmiast ją przymierzył i stanął przed wiszącym na ścianie lustrze
- Ładnie Ci - przyznałam- tylko przydałby się większy rozmiar
- Dzięki - uśmiechnął się i zabrał się za karton
- To zostaw - odezwałam się, ale nawet nie zareagował
Po chwili trzymał w ręce moją maskotkę - Frogusia
- Trzymasz jeszcze misie? - zaśmiał się
- To prezent od taty - powiedziałam, ale nie zabrałam mu pluszaka. Ufam mu.
Odłożył żabkę na łóżko i zabrał się za wyciąganie ramek ze zdjęciami.
- Na wszystkich zdjęciach jesteś ty i twój tata?- zainteresował się
- Tak
- Jesteś blondynką!- krzyknął zafascynowany
- z natury tak
- Dlaczego się przefarbowałaś?
- Bo mi nieładnie w blondzie. Lepiej w czerwonym
- Wcale nie. Ładnie Ci tak i tak
- Wolę czerwień
Louis uśmiechnął się i puścił mi oczko.
- Opowiesz mi o swoim tacie? - zainteresował się
To pytanie bardzo mnie zaskoczyło i zdziwiło
- Jeśli nie chcesz to nie musisz - dodał po chwili
- Nie, w porządku. To przecież nic złego. Był wspaniały! Miał na imię Karol i pochodził z Polski. Najlepszy tata na całym świecie. Dużo się ze mną bawił i rozmawiał. Kupił mi pierwszą deskę i był bardzo wyrozumiały. Umarł trzy lata temu. Miał wtedy 32 lata.- zamilkłam
- Na co?
- Miał raka. Było już za późno. Kocham go i wiem, że jest w niebie. Najlepszy człowiek na świecie - powiedziałam włożywszy ostatnie ubranie do szafki.
- Przykro mi
- To nic. Tak musiało być- wzruszyłam ramionami
- To już wszystko - wstałam i przeciągnęłam się - Aha, zostały jeszcze te ramki. Podasz mi?- zwróciłam się do Louisa, który podawał mi zdjęcia po czym ja ustawiałam je na regale
- Wiesz co Alex? - spytał gdy podał mi ostatnią ramkę
Wstał i niespokojnie przeszedł się w kółko po pokoju.
- No powiedz to w końcu- odezwałam się z niecierpliwiona
- Bo wiesz, ja naprawdę cię bardzo lubię
Spojrzałam na niego i podeszłam bliżej. Przytuliłam go a on chyba był bardzo zdziwiony i nie wiedział co zrobić.
- Ja ciebie też, Lou - wyszeptałam blisko jego ucha. Wtedy on też mnie objął. Uśmiechnęłam się czując jego dotyk na swoim ciele.
- Mam was! - krzyknął Harry otwierając szeroko drzwi jednocześnie pstrykając zdjęcie aparatem.
Odsunęłam się od Louisa i spytałam Harry'ego:
- Skąd ty się tu wziąłeś?
- Już wróciliśmy, ale aparatu wam nie oddam
- A czy ja w ogóle go chcę? - powiedziałam obojętnie - Wisi mi to co zrobisz z tym zdjęciem i aparatem. Mam to gdzieś
- Jak chcesz - wzruszył ramionami
- Kupiliście mi marchewki?- spytał Louis
- Są w kuchni
Chłopak wybiegł z pokoju zostawiając mnie samą z Harry'm
Loczek śmiesznie poruszył brwiami i usiadł obok mnie na łóżku
- Co?
- Coś między wami jest? - zainteresował się
- Skąd ten pomysł?
- Już drugi raz przyłapałem was jak się przytulaliście
- Tak tylko po przyjacielsku- wzruszyłam ramionami
- Podobno jesteśmy przyjaciółmi. Możesz powiedzieć mi wszystko
- Nic nas nie łączy, rozumiesz? On nie zdradza Avy
- Nie chodzi mi o to, Alex. Tylko o to, że ty coś do niego czujesz - odezwał się
- Nie, Harry. Chyba nic. Nie jestem pewna - powiedziałam zrezygnowana- muszę się przewietrzyć - wyszłam z pokoju kierując się na mokre ulice przytłaczającego Londynu.
_____________________________________
Cześć, kochane ;**
Coraz bliżej koniec. bardzo blisko.
I to nie dlatego, że ktoś powiedział coś tam.
Nie chciałam wlec tego opowiadania w nieskończoność. Już od początku wiedziałam co będzie i jak się skończy. To było zaplanowane. Bardziej się boję że znienawidzicie mnie za końcówkę, którą wymyślę, ale to szczegół.
Tamta ostania notka nie dotyczyła tego, że macie do mnie pretensje, że długo nie dodaje. Tylko dlatego, że myślicie, że mam Was w dupie. To nieprawda. Ja was kocham <3
Doszłam do domu i pewnie otworzyłam drzwi. Z kuchni dochodziła rozmowa reszty domowników.
Przeszłam bez słowa przez kuchnie nie patrząc nawet na Caroline.
Skierowałam się do swojego pokoju i weszłam prosto do garderoby. Spakowałam wszystkie ciuchy. W drugą walizkę wpakowałam moje full capy, i pięć najlepszych desek. W karton włożyłam Frogusia i wszystkie ramki ze zdjęciami z tatą. Wyciągnęłam jeszcze z szafki markera i wielkimi, drukowanymi literami napisałam słowo "ŻEGNAJ" w języku polskim. Wzięłam do ręki telefon i wybrałam numer do Maisie
- halo? - usłyszałam głos mojej kuzynki w telefonie
- Cześć Maisie. Weź powiedz któremuś przygłupowi żeby przyjechał po moje rzeczy - odezwałam się do dziewczyny
- Ale chłopaki zabrali mnie do centrum
- Wszyscy? - zdziwiłam się - i Nie pomyśleliście, że ktoś mógłby mi pomóc z tymi rzeczami?
- Nie. Louis został - oznajmiła
- To ja może zadzwonię do Louisa. Pa - powiedziałam szybko i się rozłączyłam żeby czasem nie usłyszała mojego drżącego głosu.
- Louis? - odezwałam się kiedy wybrałam połączenie
- Cześć Alex
- Mógłbyś po mnie wpaść? Nie zabiorę się sama na pieszo - starałam się żeby mój głos brzmiał najbardziej obojętnie, ale chyba tak nie było
- No nie wiem - zaczął się ze mną droczyć
- Mam cię błagać na kolanach? - zaśmiałam się
- Wystarczy poprosić
- Proszę?
- Tak lepiej. Zaraz będę
- Okey. Czekam
Rozłączyłam się i uśmiechnęłam się do telefonu na samą myśl o tym z kim rozmawiałam przed chwilą.
Wzięłam karton pod pachę i jedną walizkę i powoli zeszłam na dół.
- Ty też? - usłyszałam zniecierpliwiony głos Caroline
- Co? - odłożyłam walizki w kąt i skierowałam się do lodówki. Wyjęłam z niej karton mleka i upiłam łyka.
- Ty też się wyprowadzasz? - westchnęła
- Jak widać
- Dlaczego?
- Już wcześniej powinnam to zrobić. Nie uważasz że się tylko ze sobą męczymy?
- Ale przecież jestem twoją matką
- Może jesteś może nie. Zależy z której strony patrzysz - wzruszyłam ramionami - A gdzie masz Clarka? - spytałam od niechcenia
- Rozmawia z Daisy
- Na temat seksu w wieku dziecięcym? - zakpiłam
- Daisy ma osiemnaście lat i przestań sobie z niej żartować
- Czemu ją bronisz? Wiesz co ona zrobiła Maisie? Wiesz, ale masz to w dupie bo oczywiście ważniejsza jest ta dziewucha! Nie wiem czy pamiętasz, ale Maisie to córka twojego brata.
- Od kiedy ty lubisz rodzinę Smithów?
- Nie lubię was, ale Maisie jest inna niż wy. Niż ty
- Dlaczego ty mi zawsze wypominasz przeszłość? - spytała z wyrzutem
- Teraz już nie będziesz musiała się nad tym zastanawiać przecież już mnie tu nie będzie
- Nie odpowiedziałaś mi dlaczego chcesz odejść
- Nie cierpię ciebie, Daisy i Clarka po za tym musiałabym się powstrzymywać żeby czasem nie przypierdolić tej laluni
- Wiem, że masz do mnie urazę o to, że was zostawiłam, ale...
- wow! Amerykę odkryłaś - zakpiłam
- Daj mi dokończyć. Spróbuj mnie zrozumieć. Miałaś szesnaście lat, prawda? I jak byś się zachowała gdybyś się dowiedziała, że jesteś w ciąży?
- Na pewno nie tak jak ty - zapewniłam
- ale...
- ostatecznie mogę cię zrozumieć. Byłaś tchórzem, bałaś się odpowiedzialności i w ogóle, ale nigdy nie zrozumiem dlaczego odeszłaś od taty? Przecież on cię tak bardzo kochał albo dlaczego zostawiłaś mnie w tym ośrodku dla trudnej młodzieży?
- To...- zaczęła, ale nie skończyła bo jej uwagę odwrócił dzwonek do drzwi. Otworzyłam je a w progu stał uśmiechnięty Louis.
- Wejdź- zaprosiłam go do środka
- Jedna walizka jest w moim pokoju a druga w kuchni - powiedziałam - Trafisz?
Chłopak kiwnął głową i poszedł na górę a ja wróciłam do kuchni
- Powiesz mi chociaż gdzie teraz zamieszkasz? - spytała Caroline
- To bez znaczenia
- A kim jest ten chłopak?
No właśnie, kim dla mnie jest Louis? Przyjacielem? Kolegą? Kimś więcej? Nie umiem tego określić. Zgubiłam się w sobie.
- Zamieszkam z przyjaciółmi. Louis to mój przyjaciel - powiedziałam próbując zamaskować swoją niepewność
- Żegnaj - odezwałam się, wzięłam karton pod pachę i wyszłam z domu kierując się do samochodu Louisa, który już na mnie czekał.
- Jesteś tego pewna? - spytał Louis gdy tylko zajęłam miejsce pasażera
- Proszę cię, nic mnie tu nie trzyma. Jedź - ponagliłam go.
Jechaliśmy w milczeniu od czasu do czasu dyskretnie na siebie spoglądając
- Jesteśmy na miejscu - odezwał się w końcu
Wyszłam z samochodu wzięłam karton i złapałam za rączkę walizki w tym samym czasie co Lou w skutek czego dotknęliśmy się dłońmi.
Mój wzrok powędrował w górę, na niebiesko- zielone oczy chłopaka. Uśmiechnęłam się delikatnie i zabrałam swoją rękę speszona.
- Weźmiesz te dwie walizki? - spytałam
Chłopak kiwnął głową i zabrał się za bagaż
- Poczekaj! Dom jest zamknięty - powiedział i rzucił mi klucze
- dzięki - mruknęłam i otworzyłam drzwi szeroko, tak żeby Lou mógł swobodnie przedostać się przez próg
- To gdzie będę teraz mieszkać? - spytałam
- W pokoju gościnnym razem z Maisie. Nie przeszkadza Ci to? - oznajmił chłopak
- Nie
- To tu - powiedział i postawił walizki na środku pokoju - Tutaj masz szafkę na ubrania - pokazał mi ręką - Maisie już się rozpakowała. Pomóc ci?
- Jeśli chcesz
Otworzyłam jedną walizkę, w której były ubrania
- w tych dwóch walizkach masz ciuchy? - spytał
- Nie . Tylko w tej.
- A co jest w tej drugiej?
- afrykański gatunek jadowitego węża - powiedziałam udając powagę
- Serio?
- Nie - zaśmiałam się - No otwórz - uśmiechnęłam się
Chłopak powoli i niepewnie zrobił to co powiedziałam i zaśmiał się wraz ze mną kiedy tylko zobaczył czapki i deskorolki
- Ale fajne - przyznał
- Wiem
- Ta mi się najbardziej podoba- wskazał niebieską czapkę z New Yourkera z daszkiem w czarno-białą kratkę. Natychmiast ją przymierzył i stanął przed wiszącym na ścianie lustrze
- Ładnie Ci - przyznałam- tylko przydałby się większy rozmiar
- Dzięki - uśmiechnął się i zabrał się za karton
- To zostaw - odezwałam się, ale nawet nie zareagował
Po chwili trzymał w ręce moją maskotkę - Frogusia
- Trzymasz jeszcze misie? - zaśmiał się
- To prezent od taty - powiedziałam, ale nie zabrałam mu pluszaka. Ufam mu.
Odłożył żabkę na łóżko i zabrał się za wyciąganie ramek ze zdjęciami.
- Na wszystkich zdjęciach jesteś ty i twój tata?- zainteresował się
- Tak
- Jesteś blondynką!- krzyknął zafascynowany
- z natury tak
- Dlaczego się przefarbowałaś?
- Bo mi nieładnie w blondzie. Lepiej w czerwonym
- Wcale nie. Ładnie Ci tak i tak
- Wolę czerwień
Louis uśmiechnął się i puścił mi oczko.
- Opowiesz mi o swoim tacie? - zainteresował się
To pytanie bardzo mnie zaskoczyło i zdziwiło
- Jeśli nie chcesz to nie musisz - dodał po chwili
- Nie, w porządku. To przecież nic złego. Był wspaniały! Miał na imię Karol i pochodził z Polski. Najlepszy tata na całym świecie. Dużo się ze mną bawił i rozmawiał. Kupił mi pierwszą deskę i był bardzo wyrozumiały. Umarł trzy lata temu. Miał wtedy 32 lata.- zamilkłam
- Na co?
- Miał raka. Było już za późno. Kocham go i wiem, że jest w niebie. Najlepszy człowiek na świecie - powiedziałam włożywszy ostatnie ubranie do szafki.
- Przykro mi
- To nic. Tak musiało być- wzruszyłam ramionami
- To już wszystko - wstałam i przeciągnęłam się - Aha, zostały jeszcze te ramki. Podasz mi?- zwróciłam się do Louisa, który podawał mi zdjęcia po czym ja ustawiałam je na regale
- Wiesz co Alex? - spytał gdy podał mi ostatnią ramkę
Wstał i niespokojnie przeszedł się w kółko po pokoju.
- No powiedz to w końcu- odezwałam się z niecierpliwiona
- Bo wiesz, ja naprawdę cię bardzo lubię
Spojrzałam na niego i podeszłam bliżej. Przytuliłam go a on chyba był bardzo zdziwiony i nie wiedział co zrobić.
- Ja ciebie też, Lou - wyszeptałam blisko jego ucha. Wtedy on też mnie objął. Uśmiechnęłam się czując jego dotyk na swoim ciele.
- Mam was! - krzyknął Harry otwierając szeroko drzwi jednocześnie pstrykając zdjęcie aparatem.
Odsunęłam się od Louisa i spytałam Harry'ego:
- Skąd ty się tu wziąłeś?
- Już wróciliśmy, ale aparatu wam nie oddam
- A czy ja w ogóle go chcę? - powiedziałam obojętnie - Wisi mi to co zrobisz z tym zdjęciem i aparatem. Mam to gdzieś
- Jak chcesz - wzruszył ramionami
- Kupiliście mi marchewki?- spytał Louis
- Są w kuchni
Chłopak wybiegł z pokoju zostawiając mnie samą z Harry'm
Loczek śmiesznie poruszył brwiami i usiadł obok mnie na łóżku
- Co?
- Coś między wami jest? - zainteresował się
- Skąd ten pomysł?
- Już drugi raz przyłapałem was jak się przytulaliście
- Tak tylko po przyjacielsku- wzruszyłam ramionami
- Podobno jesteśmy przyjaciółmi. Możesz powiedzieć mi wszystko
- Nic nas nie łączy, rozumiesz? On nie zdradza Avy
- Nie chodzi mi o to, Alex. Tylko o to, że ty coś do niego czujesz - odezwał się
- Nie, Harry. Chyba nic. Nie jestem pewna - powiedziałam zrezygnowana- muszę się przewietrzyć - wyszłam z pokoju kierując się na mokre ulice przytłaczającego Londynu.
_____________________________________
Cześć, kochane ;**
Coraz bliżej koniec. bardzo blisko.
I to nie dlatego, że ktoś powiedział coś tam.
Nie chciałam wlec tego opowiadania w nieskończoność. Już od początku wiedziałam co będzie i jak się skończy. To było zaplanowane. Bardziej się boję że znienawidzicie mnie za końcówkę, którą wymyślę, ale to szczegół.
Tamta ostania notka nie dotyczyła tego, że macie do mnie pretensje, że długo nie dodaje. Tylko dlatego, że myślicie, że mam Was w dupie. To nieprawda. Ja was kocham <3
sobota, 15 września 2012
#28 - Lepiej wyjdź zanim ci przypierdole!
- Maisie zaczekaj! - krzyknęłam za nią, ale nie zdołałam przekrzyczeć muzyki.
Zerknęłam przelotnie w kierunku, który był tak strasznie bolesny dla mojej kuzynki. Ścisnęłam mocno palce formując je w pięść. Szukałam wzrokiem Maisie, ale nigdzie nie mogłam jej dostrzec w tłumie spoconych ciał. Wstałam z miejsca i z trudem powstrzymałam się żeby czasem nie uderzyć tego dupka w jego krzywy ryj.
Ruszyłam w stronę, w którą odeszła moja kuzynka ignorując wołania Harry'ego i Eddy'ego.
- Co się stało? - usłyszałam czyjś głos tuż nad moim uchem i ciepło oddechu na swoim karku. Przez ciało przebiegł mnie przyjemny dreszcz, ale wypadałoby wrócić do rzeczywistości.
Odwróciłam się w stronę źródła dźwięku i ujrzałam przed sobą twarz zaniepokojonego Louis'a.
Poczułam nagły przypływ złości. Sam widok całujących się Jeremy'ego i Daisy nie rozwścieczył mnie jak ten.
- Nic - warknęłam i chciałam odejść kiedy Lou przytrzymał mnie za przedramię.
- Przecież widzę - zmartwił się chłopak i dyskretnie chwycił mnie za rękę
- Tobie nic do tego! Lepiej zajmij się swoją dziewczyną! - krzyknęłam choć chwilę potem pożałowałam tych słów, widząc jaki smutek sprawiłam Louis'owi. Mimo wszystko nie wycofałam się. Ruszyłam w kierunku wyjścia nie obracając się za siebie w obawie, że moje spojrzenie może zdradzić moją zmianę nastroju. Przelotnie spojrzałam na stojącą z boku Avery, która kierowała się w stronę Tomlinsona. Prychnęłam pod nosem, a ja już nie przejmowałam się smutkiem chłopaka.
Przecież Avery go pocieszy - pomyślałam i obróciłam się by spojrzeć ostatni raz na Lou.
Avy ciągnęła go do tańca, a on ze smutnym wyrazem twarzy szedł za nią. Nasze spojrzenia się spotkały, ale zaraz odwróciłam wzrok i przyspieszyłam kroku.
Ta Avery jest ślepa, że nie widziała jego przygnębienia?
Zaraz pokręciłam energicznie głową jakby to miało mi w czymś pomóc i dopadłam drzwi.
Wyszłam z domu i rozejrzałam się niecierpliwie po okolicy. Westchnęłam, nie mogąc odnaleźć wzrokiem Maisie po czym ruszyłam w kierunku swojego domu. Biegłam coraz szybciej aż w końcu dostrzegłam sylwetkę młodej dziewczyny. Jej srebrny top połyskiwał wśród świateł latarni. Szła bosymi stopami po chodniku a w rękach trzymała swoje nowe szpilki od Gucciego. Podbiegłam do niej i jak nigdy dotąd przytuliłam ją żeby choć trochę dodać jej otuchy, ale wyszło odwrotnie. Maisie zaczęła coraz bardziej płakać zostawiając na policzku czarne ślady.
Zaklęłam pod nosem. Nie wiedziałam czy to dobry sposób żeby ją pocieszyć a teraz wątpiłam w to coraz bardziej.
- Chodźmy do domu - powiedziałam ostrożnie odsuwając się od kuzynki
Maisie pociągnęła nosem i powoli ruszyła ze mną w stronę domu.
Nie mówiłam nic. Nie wiedziałam jak powinnam zachować się w takiej chwili. W końcu nie zdażyło mi się pocieszać zdradzonej osoby. Właściwie to nigdy nie obchodził mnie los innych. Chyba coś się ze mną działo skoro troszczyłam się o kuzynkę, którą jeszcze jakiś czas temu uważałam jako debilkę. Przecież nosi nazwisko Smith na pewno jest pustą idiotką - do niedawna właśnie tak o niej myślałam, ale ona nie była taka jak Caroline. Chociaż tak naprawdę nie znam mojej matki. Czemu ja dzisiaj jestem taka wspaniałomyślna?
Dotarliśmy do domu i wyciągnęłam klucze z kieszeni i otworzyłam dom. Zaprowadziłam kuzynkę do kuchni, gdzie zastaliśmy śmiejących się Caroline i Clarka. Na ich widok Maisie wybuchnęła głośniejszym płaczem. Posadziłam ją na krześle przy stole. Wyciągnęłam dwie szklanki z szafki i nalałam do nich zimnego mleka.
- Co się stało? Gdzie Daisy?- spytała przejęta Caroline.
Myślałam, że moja kuzynka nie może bardziej płakać, ale myliłam się.
- Możesz się zamknąć z łaski swojej ? - rzuciłam w stronę Caroline i postawiłam przed Maisie szklankę mleka, którą wypiła na poczekaniu.
- Gdzie Daisy? - spytała ponownie matka
- Kurwa, nie widzisz, że ona przez Ciebie bardziej płacze? - uderzyłam głośno dnem szklanki o stół - Mówiłam ci, że nie będę niańczyć tej debilki. Chyba nie myślałaś, że zmienię zdanie - powiedziałam
- Nie sądziłam, że ty będziesz miała na nią oko, ale Maisie? Przecież ona jest bardziej odpowiedzialna od ciebie
- Zamknij się! Nie widzisz w jakim ona jest stanie? - wskazałam na zapłakaną Maisie
- A to wszystko dzięki twojej idealnej córeczce, Clark - zakpiłam
- Nie przypominam sobie żebyśmy byli na "Ty", gówniaro - powiedział rozzłoszczony mężczyzna
- Gówniarą to może być twoja córeczka. Ode mnie się odpierdol. Mam wystarczająco problemów. Po co mam sobie zawracać głowę tobą i Daisy?
- Powiedz chociaż co się stało - odezwała się Caroline
- Myślę, że Daisy wytłumaczy wam to lepiej - powiedziałam i wzięłam za rękę moją kuzynkę
- Chodź, Maisie - zachęciłam ją i ruszyłam z nią do swojego pokoju
Wręczyłam jej piżamy.
- Umyj się Maisie. Nie chcę cię bardziej dołować, ale wyglądasz strasznie - powiedziałam
Dziewczyna pociągnęła jeszcze nosem po czym udała się do łazienki tak jak jej przykazałam.
Westchnęłam i potarłam swoje skronie. Strasznie mnie bolała głowa. Nie miałam na nic siły. Przebrałam się szybko w piżamy i czekałam na moją kuzynkę, która po chwili stanęła w drzwiach w różowym komplecie. Nie miała już rozmazanej od tuszu twarzy. Próbowała się uśmiechnąć, ale wychodziło jej to gorzej niż mogła to sobie wyobrazić.
Posunęłam się jej i położyła się obok mnie na łóżku.
- On... oni... oni się całowali, widziałaś to, prawda? - zagadała Maisie
- Tak, widziałam, ale nie myśl już o tym - powiedziałam
Dziewczyna zaczęła na nowo płakać. Odwróciła się do mnie plecami. Podałam jej moją maskotkę- Frogusia do którego się mocno przytuliła. Po chwili spała już spokojnie. Tylko ja nie mogłam zasnąć. Obracałam się w każdą stronę, ale żadna pozycja nie ułatwiała mi zasypiania. To niesprawiedliwe, że myślę tyle o Louisie. Po jakimś czasie zasnęłam, ale moje myśli nadal były przy jednym i tym samym.
Następnego dnia Maisie już nie płakała. Tylko po tym jak jej powiedziałam, że miałam rację co do Jeremy'ego. Jakoś nie najlepiej idzie mi jej pocieszanie i jak przypomina mi się tekst Louis'a "Byłabyś dobrą przyjaciółką" To mam ochotę śmiać się wniebogłosy.
Maisie nie rozmawiała z Daisy. Tej głupiej blondynce zakazałam wychodzić z pokoju. Cały dzień Jerry próbował dodzwonić się do mojej kuzynki, ale w końcu wyłączyła telefon.
Właściwie Maisie cały dzień spędziła przed telewizorem jedząc mnóstwo lodów.
Była już godzina 17. Caroline już wróciła z pracy podobnie jak Clark kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Nie wiedziałam kogo mam się spodziewać choć to chyba było oczywiste.
- Edward? - spytałam gdy otworzyłam drzwi
- Nie, Jeremy - odezwał się gość
- Lepiej wyjdź zanim ci przypierdole! - ostrzegłam go trochę za głośno niż zamierzałam
- To, że mnie nie lubisz nie znaczy, że nie mogę przychodzić do mojej dziewczyny - Jerry oparł się o framugę drzwi i skrzyżował ręce na klatce piersiowej
- O której dziewczynie mówisz, bo chyba nie o mnie - powiedziała Maisie
Natychmiast odwróciłam się i spojrzałam na moją kuzynkę. Zauważyłam jak jej dolna warga lekko drga a oczy powoli zachodzą łzami.
- Czyli, że Daisy już Ci powiedziała - mruknął Jerry - Posłuchaj Maisie, ja naprawdę nie wiem dlaczego ja się z nią przespałem to był błąd, ale...
- Przespałeś się? -krzyknęła Maisie
Jeremy zrozumiał, że popełnił błąd.
- Maisie, proszę...- zaczął chłopak
- Wynoś się z tego domu! - wykrzyczała Maisie cała zalana łzami - Wynoś się! - zaczęła go bić na ślepo
Westchnęłam, widząc, że dla chłopaka to tylko jak ukąszenie komara.
Odciągnęłam moją kuzynkę od niego po czym stanęłam przed chłopakiem.
- Jeszcze coś? - spytałam zdenerwowana
Chłopak chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zamknął usta i obrócił się na pięcie
- Jeremy! - zawołałam za nim.
Chłopak odwrócił się z nadzieją , że ma we mnie sprzymierzeńca
- Chyba zapomniałeś o swoim prezencie - powiedziałam i z całej siły uderzyłam go z pięści w twarz. Chłopak żeby nie stracić równowagi musiał przytrzymać się drzwi. Z nosa zaczęła mu lecieć krew. Popatrzył się na mnie gniewnie po czym odwrócił się i wyszedł z naszego domu.
Szybko pobiegłam do swojego pokoju sprawdzić jak się czuje Maisie.
Gdy weszłam do pomieszczenia Maisie przepełniona złością zaczęła ciskać ubraniami do walizki.
- Co ty robisz? - spytałam zdezorientowana
- Pakuje się, nie widać?
- Tak, ale wracasz już do domu?
- Nie, Nie wiem, może. Ale na pewno nie będę z nią mieszkała w jednym domu! - krzyknęła
Maisie zapięła walizkę i chwyciła za rączkę
- A może chłopaki, no wiesz Przygłupy pozwolą żebyś z nimi została - zaproponowałam
- Wątpię - powiedziała cicho
- Zawsze warto spróbować - zachęciłam ją
- No dobrze
Zeszłyśmy na dół gdzie w kuchni spotkałyśmy Daisy i Caroline
- Maisie! Wyjeżdżasz? - spytała zdziwiona Caroline
- Dlaczego?- spytała, nie doczekawszy się odpowiedzi
- Nie będę mieszkać pod jednym dachem z dziewczyną, z którą zdradził mnie mój chłopak - powiedziała i ku mojemu zaskoczeniu przełknęła łzy i ruszyła ku wyjściu z domu
- Że Daisy? To niemożliwe - sprzeciwiła się kobieta
- Zamknij już te swoją jadaczkę. Mam już dość tego, że Daisy stawiasz na piedestale. Nie chodzi tu o mnie, bo ja mam was w dupie, ale o Maisie. Nie widzisz jak ona się czuje? - powiedziałam i wybiegłam z domu za moją kuzynką
________________________________
Rozdział pisany na szybko i wyszedł krótki. Nie mam dzisiaj czasu jeszcze muszę napisać referat z biologi.
Jeśli tak bardzo się ze mną męczycie to nie musicie czytać tego badziewia.
Nie musicie głosować na mój blog, jesli to waszym zdaniem egoistyczne z mojej strony. To była prośba. Może ja to źle napisałam albo wy żle zinterpretowaliście.
Ale spokojnie, jeszcze jakieś pięć rodziałów i już mnie tu nie ma. Nie będziecie musieli mnie przeklinać, że tak żadko dodaje rozdziały.
Nie wiem co wy sobie tam o mnie myślicie, ae ja naprawdę częściej rozdziałów dodawać nie mogę. Jeśli mnie nie znacie nie ustalajcie z góry, że mam w dupie Was i ten blog, bo tak nie jest.
I nie jestem tylko na tym blogu ale na tamtym też.
Dzięki za wyrozumiałość...
Zerknęłam przelotnie w kierunku, który był tak strasznie bolesny dla mojej kuzynki. Ścisnęłam mocno palce formując je w pięść. Szukałam wzrokiem Maisie, ale nigdzie nie mogłam jej dostrzec w tłumie spoconych ciał. Wstałam z miejsca i z trudem powstrzymałam się żeby czasem nie uderzyć tego dupka w jego krzywy ryj.
Ruszyłam w stronę, w którą odeszła moja kuzynka ignorując wołania Harry'ego i Eddy'ego.
- Co się stało? - usłyszałam czyjś głos tuż nad moim uchem i ciepło oddechu na swoim karku. Przez ciało przebiegł mnie przyjemny dreszcz, ale wypadałoby wrócić do rzeczywistości.
Odwróciłam się w stronę źródła dźwięku i ujrzałam przed sobą twarz zaniepokojonego Louis'a.
Poczułam nagły przypływ złości. Sam widok całujących się Jeremy'ego i Daisy nie rozwścieczył mnie jak ten.
- Nic - warknęłam i chciałam odejść kiedy Lou przytrzymał mnie za przedramię.
- Przecież widzę - zmartwił się chłopak i dyskretnie chwycił mnie za rękę
- Tobie nic do tego! Lepiej zajmij się swoją dziewczyną! - krzyknęłam choć chwilę potem pożałowałam tych słów, widząc jaki smutek sprawiłam Louis'owi. Mimo wszystko nie wycofałam się. Ruszyłam w kierunku wyjścia nie obracając się za siebie w obawie, że moje spojrzenie może zdradzić moją zmianę nastroju. Przelotnie spojrzałam na stojącą z boku Avery, która kierowała się w stronę Tomlinsona. Prychnęłam pod nosem, a ja już nie przejmowałam się smutkiem chłopaka.
Przecież Avery go pocieszy - pomyślałam i obróciłam się by spojrzeć ostatni raz na Lou.
Avy ciągnęła go do tańca, a on ze smutnym wyrazem twarzy szedł za nią. Nasze spojrzenia się spotkały, ale zaraz odwróciłam wzrok i przyspieszyłam kroku.
Ta Avery jest ślepa, że nie widziała jego przygnębienia?
Zaraz pokręciłam energicznie głową jakby to miało mi w czymś pomóc i dopadłam drzwi.
Wyszłam z domu i rozejrzałam się niecierpliwie po okolicy. Westchnęłam, nie mogąc odnaleźć wzrokiem Maisie po czym ruszyłam w kierunku swojego domu. Biegłam coraz szybciej aż w końcu dostrzegłam sylwetkę młodej dziewczyny. Jej srebrny top połyskiwał wśród świateł latarni. Szła bosymi stopami po chodniku a w rękach trzymała swoje nowe szpilki od Gucciego. Podbiegłam do niej i jak nigdy dotąd przytuliłam ją żeby choć trochę dodać jej otuchy, ale wyszło odwrotnie. Maisie zaczęła coraz bardziej płakać zostawiając na policzku czarne ślady.
Zaklęłam pod nosem. Nie wiedziałam czy to dobry sposób żeby ją pocieszyć a teraz wątpiłam w to coraz bardziej.
- Chodźmy do domu - powiedziałam ostrożnie odsuwając się od kuzynki
Maisie pociągnęła nosem i powoli ruszyła ze mną w stronę domu.
Nie mówiłam nic. Nie wiedziałam jak powinnam zachować się w takiej chwili. W końcu nie zdażyło mi się pocieszać zdradzonej osoby. Właściwie to nigdy nie obchodził mnie los innych. Chyba coś się ze mną działo skoro troszczyłam się o kuzynkę, którą jeszcze jakiś czas temu uważałam jako debilkę. Przecież nosi nazwisko Smith na pewno jest pustą idiotką - do niedawna właśnie tak o niej myślałam, ale ona nie była taka jak Caroline. Chociaż tak naprawdę nie znam mojej matki. Czemu ja dzisiaj jestem taka wspaniałomyślna?
Dotarliśmy do domu i wyciągnęłam klucze z kieszeni i otworzyłam dom. Zaprowadziłam kuzynkę do kuchni, gdzie zastaliśmy śmiejących się Caroline i Clarka. Na ich widok Maisie wybuchnęła głośniejszym płaczem. Posadziłam ją na krześle przy stole. Wyciągnęłam dwie szklanki z szafki i nalałam do nich zimnego mleka.
- Co się stało? Gdzie Daisy?- spytała przejęta Caroline.
Myślałam, że moja kuzynka nie może bardziej płakać, ale myliłam się.
- Możesz się zamknąć z łaski swojej ? - rzuciłam w stronę Caroline i postawiłam przed Maisie szklankę mleka, którą wypiła na poczekaniu.
- Gdzie Daisy? - spytała ponownie matka
- Kurwa, nie widzisz, że ona przez Ciebie bardziej płacze? - uderzyłam głośno dnem szklanki o stół - Mówiłam ci, że nie będę niańczyć tej debilki. Chyba nie myślałaś, że zmienię zdanie - powiedziałam
- Nie sądziłam, że ty będziesz miała na nią oko, ale Maisie? Przecież ona jest bardziej odpowiedzialna od ciebie
- Zamknij się! Nie widzisz w jakim ona jest stanie? - wskazałam na zapłakaną Maisie
- A to wszystko dzięki twojej idealnej córeczce, Clark - zakpiłam
- Nie przypominam sobie żebyśmy byli na "Ty", gówniaro - powiedział rozzłoszczony mężczyzna
- Gówniarą to może być twoja córeczka. Ode mnie się odpierdol. Mam wystarczająco problemów. Po co mam sobie zawracać głowę tobą i Daisy?
- Powiedz chociaż co się stało - odezwała się Caroline
- Myślę, że Daisy wytłumaczy wam to lepiej - powiedziałam i wzięłam za rękę moją kuzynkę
- Chodź, Maisie - zachęciłam ją i ruszyłam z nią do swojego pokoju
Wręczyłam jej piżamy.
- Umyj się Maisie. Nie chcę cię bardziej dołować, ale wyglądasz strasznie - powiedziałam
Dziewczyna pociągnęła jeszcze nosem po czym udała się do łazienki tak jak jej przykazałam.
Westchnęłam i potarłam swoje skronie. Strasznie mnie bolała głowa. Nie miałam na nic siły. Przebrałam się szybko w piżamy i czekałam na moją kuzynkę, która po chwili stanęła w drzwiach w różowym komplecie. Nie miała już rozmazanej od tuszu twarzy. Próbowała się uśmiechnąć, ale wychodziło jej to gorzej niż mogła to sobie wyobrazić.
Posunęłam się jej i położyła się obok mnie na łóżku.
- On... oni... oni się całowali, widziałaś to, prawda? - zagadała Maisie
- Tak, widziałam, ale nie myśl już o tym - powiedziałam
Dziewczyna zaczęła na nowo płakać. Odwróciła się do mnie plecami. Podałam jej moją maskotkę- Frogusia do którego się mocno przytuliła. Po chwili spała już spokojnie. Tylko ja nie mogłam zasnąć. Obracałam się w każdą stronę, ale żadna pozycja nie ułatwiała mi zasypiania. To niesprawiedliwe, że myślę tyle o Louisie. Po jakimś czasie zasnęłam, ale moje myśli nadal były przy jednym i tym samym.
Następnego dnia Maisie już nie płakała. Tylko po tym jak jej powiedziałam, że miałam rację co do Jeremy'ego. Jakoś nie najlepiej idzie mi jej pocieszanie i jak przypomina mi się tekst Louis'a "Byłabyś dobrą przyjaciółką" To mam ochotę śmiać się wniebogłosy.
Maisie nie rozmawiała z Daisy. Tej głupiej blondynce zakazałam wychodzić z pokoju. Cały dzień Jerry próbował dodzwonić się do mojej kuzynki, ale w końcu wyłączyła telefon.
Właściwie Maisie cały dzień spędziła przed telewizorem jedząc mnóstwo lodów.
Była już godzina 17. Caroline już wróciła z pracy podobnie jak Clark kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Nie wiedziałam kogo mam się spodziewać choć to chyba było oczywiste.
- Edward? - spytałam gdy otworzyłam drzwi
- Nie, Jeremy - odezwał się gość
- Lepiej wyjdź zanim ci przypierdole! - ostrzegłam go trochę za głośno niż zamierzałam
- To, że mnie nie lubisz nie znaczy, że nie mogę przychodzić do mojej dziewczyny - Jerry oparł się o framugę drzwi i skrzyżował ręce na klatce piersiowej
- O której dziewczynie mówisz, bo chyba nie o mnie - powiedziała Maisie
Natychmiast odwróciłam się i spojrzałam na moją kuzynkę. Zauważyłam jak jej dolna warga lekko drga a oczy powoli zachodzą łzami.
- Czyli, że Daisy już Ci powiedziała - mruknął Jerry - Posłuchaj Maisie, ja naprawdę nie wiem dlaczego ja się z nią przespałem to był błąd, ale...
- Przespałeś się? -krzyknęła Maisie
Jeremy zrozumiał, że popełnił błąd.
- Maisie, proszę...- zaczął chłopak
- Wynoś się z tego domu! - wykrzyczała Maisie cała zalana łzami - Wynoś się! - zaczęła go bić na ślepo
Westchnęłam, widząc, że dla chłopaka to tylko jak ukąszenie komara.
Odciągnęłam moją kuzynkę od niego po czym stanęłam przed chłopakiem.
- Jeszcze coś? - spytałam zdenerwowana
Chłopak chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zamknął usta i obrócił się na pięcie
- Jeremy! - zawołałam za nim.
Chłopak odwrócił się z nadzieją , że ma we mnie sprzymierzeńca
- Chyba zapomniałeś o swoim prezencie - powiedziałam i z całej siły uderzyłam go z pięści w twarz. Chłopak żeby nie stracić równowagi musiał przytrzymać się drzwi. Z nosa zaczęła mu lecieć krew. Popatrzył się na mnie gniewnie po czym odwrócił się i wyszedł z naszego domu.
Szybko pobiegłam do swojego pokoju sprawdzić jak się czuje Maisie.
Gdy weszłam do pomieszczenia Maisie przepełniona złością zaczęła ciskać ubraniami do walizki.
- Co ty robisz? - spytałam zdezorientowana
- Pakuje się, nie widać?
- Tak, ale wracasz już do domu?
- Nie, Nie wiem, może. Ale na pewno nie będę z nią mieszkała w jednym domu! - krzyknęła
Maisie zapięła walizkę i chwyciła za rączkę
- A może chłopaki, no wiesz Przygłupy pozwolą żebyś z nimi została - zaproponowałam
- Wątpię - powiedziała cicho
- Zawsze warto spróbować - zachęciłam ją
- No dobrze
Zeszłyśmy na dół gdzie w kuchni spotkałyśmy Daisy i Caroline
- Maisie! Wyjeżdżasz? - spytała zdziwiona Caroline
- Dlaczego?- spytała, nie doczekawszy się odpowiedzi
- Nie będę mieszkać pod jednym dachem z dziewczyną, z którą zdradził mnie mój chłopak - powiedziała i ku mojemu zaskoczeniu przełknęła łzy i ruszyła ku wyjściu z domu
- Że Daisy? To niemożliwe - sprzeciwiła się kobieta
- Zamknij już te swoją jadaczkę. Mam już dość tego, że Daisy stawiasz na piedestale. Nie chodzi tu o mnie, bo ja mam was w dupie, ale o Maisie. Nie widzisz jak ona się czuje? - powiedziałam i wybiegłam z domu za moją kuzynką
________________________________
Rozdział pisany na szybko i wyszedł krótki. Nie mam dzisiaj czasu jeszcze muszę napisać referat z biologi.
Jeśli tak bardzo się ze mną męczycie to nie musicie czytać tego badziewia.
Nie musicie głosować na mój blog, jesli to waszym zdaniem egoistyczne z mojej strony. To była prośba. Może ja to źle napisałam albo wy żle zinterpretowaliście.
Ale spokojnie, jeszcze jakieś pięć rodziałów i już mnie tu nie ma. Nie będziecie musieli mnie przeklinać, że tak żadko dodaje rozdziały.
Nie wiem co wy sobie tam o mnie myślicie, ae ja naprawdę częściej rozdziałów dodawać nie mogę. Jeśli mnie nie znacie nie ustalajcie z góry, że mam w dupie Was i ten blog, bo tak nie jest.
I nie jestem tylko na tym blogu ale na tamtym też.
Dzięki za wyrozumiałość...
niedziela, 9 września 2012
Siemka!
Zgłosiłam moj drugi blog do konkursu
http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/2012/09/lista-zgoszonych-blogow-do-konkursu.html
Mój numerek to 8
Jakoś nie specjalnie wierzę w to, że znowu wygram, ale zawsze warto spróbować :)
Chciałabym jeszcze Was poprosić o głosy na moją przyjaciółkię Karlee
Jej numerek to 9
Bardzo mi zależy na głosach bo to właśnie ja ją w to wkręciłam. Ona o tym wszystkim sie dowiedziała właśnie przed chwilą. Przepraszam ją bardzo , ale nie żałuję. Zostałam napełniona dzisiaj Duchem Świętym to mam moc xD
Dobra, no to głosujcie na nią bardzo Was proszę ;**
Na tym drugim blogu rozdział pojawi się być może jutro, a na tym? Cóż, na pewno w tym tygoidniu.
Ale żebyście zostali nagrodzeni powiem wam, że tak akcja pod koniec ostatniego rozdziału nie dotyczy Louia.
No to Dziękuję Wam i przepraszam za mój debilizm :D
KOCHAM SIĘ UŚMIECHAĆ ! :**
http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/2012/09/lista-zgoszonych-blogow-do-konkursu.html
Mój numerek to 8
Jakoś nie specjalnie wierzę w to, że znowu wygram, ale zawsze warto spróbować :)
Chciałabym jeszcze Was poprosić o głosy na moją przyjaciółkię Karlee
Jej numerek to 9
Bardzo mi zależy na głosach bo to właśnie ja ją w to wkręciłam. Ona o tym wszystkim sie dowiedziała właśnie przed chwilą. Przepraszam ją bardzo , ale nie żałuję. Zostałam napełniona dzisiaj Duchem Świętym to mam moc xD
Dobra, no to głosujcie na nią bardzo Was proszę ;**
Na tym drugim blogu rozdział pojawi się być może jutro, a na tym? Cóż, na pewno w tym tygoidniu.
Ale żebyście zostali nagrodzeni powiem wam, że tak akcja pod koniec ostatniego rozdziału nie dotyczy Louia.
No to Dziękuję Wam i przepraszam za mój debilizm :D
KOCHAM SIĘ UŚMIECHAĆ ! :**
czwartek, 6 września 2012
#27 - "W naszej bajce może być trzynastu krasnoludków"
Minęły trzy dni od tej kolacji zapoznawczej i mimo moich sprzeciwów nowa
rodzinka wprowadziła się już następnego dnia po poznaniu.
Tak jak mówiła Caroline Maisie jest ze mną w pokoju a Daisy zajęła pokój gościnny, w którym wcześniej była moja kuzynka. Taka sprawiedliwość. Dzień był dość nieprzyjemny. Wciąż padało i nie zanosiło się na zmianę pogody.
- Ruszmy się z tego domu wariatów - stękała Maisie siedząca na podłodze przy łóżku
- Nie chcę mi się- mruknęłam i dalej bawiłam się telefonem
- No idzie zwariować
- Zadzwoń po twojego kochasia
- Żeby znowu ta głupia Daisy się do niego łasiła? Sory, ale nie - powiedziała
- To nie będziecie się wcale spotykać bo coś tam? - spytałam
- Nie bo coś tam tylko...
- Daisy - dokończyłam - Na jedno wychodzi. Mówię ci oni są siebie warci.
- Czemu nie lubisz Jeremy'ego?- zagadnęła
- Po prostu. Miałam z nim małą sprzeczkę i... Opowiadał ci jak mu przywaliłam z prawego sierpowego?
- Nie - uśmiechnęła się
- No więc to było tak- Podniosłam się do pozycji siedzącej i postawiłam przed sobą żabią maskotkę - Poszłam po Edwarda żebyśmy razem pojeździli na deskorolce. Zabrałam go do Skate Parku i nagle z na przeciwka idzie no taki sam koleś jak Eddy. Zrobiłam wielkie oczy i nie wiedziałam co się dzieje, czy to jakiś żart. Okazało się, że ten kim miał być Edward tak naprawdę był Jerry, a ten koleś, którego spotkaliśmy na ulicy to prawdziwy Ed. Trochę się posprzeczaliśmy i jakoś wyszło, że Jer nazwał swojego brata pedałem czy coś w tym stylu no to się wkurzyłam i uderzyłam go z pięści w twarz - rzekłam tym samym wykonując imitację uderzenia na Frogusiu.
- Wow- tylko tyle zdołała wydusić Maisie
- taka tylko SuperJa - uśmiechnęłam się
- Chodźmy do chłopaków - poprosiła moja kuzynka po chwili ciszy
Automatycznie przypomniało mi się ostatnie spotkanie z Louisem i swoją powagą próbowałam zatuszować uśmiech.
- Do przygłupów?- spytałam przywracając swój naturalny wyraz twarzy
- Tak. Cholernie mi się nudzi - westchnęła
- W sumie to dobry pomysł. Chodź - pogoniłam ją stając na równe nogi. Wyciągnęłam w jej stronę rękę żeby mogła się podnieść. Po chwili szła już obok mnie zeszłyśmy po cichu ze schodów dalej przez kuchnię aż do przedpokoju i wyszłyśmy z domu. Dlaczego chciałyśmy wyjść z domu niezauważone? Dlatego, że Caroline na pewno wysłałaby za nami Daisy czego naprawdę nie chciałyśmy.
- Ty geniuszu! Zapomniałaś parasola - Zawołałam do niej
- Ja nie wzięłam? Przecież ty mogłaś o tym pomyśleć
- Dobra mniejsza o to. Załóż kaptur - zaproponowałam robiąc to co jej przykazałam
- To na trzy, dwa, jeden biegniemy - powiedziała
- Trzy, dwa, jeden, biegniemy! - powiedziałyśmy równocześnie i puściłyśmy się pędem w stronę wyjścia z posesji aż do domu chłopaków. Droga nie była aż tak długa, ale zdążyłyśmy już zmoknąć.
Zdyszane wpadliśmy do domu naszych przyjaciół bez pukania po czym wybuchnęłyśmy głośnym śmiechem. Zaraz przed nami wyrosło czterech zdziwionych chłopaków.
- Tylko zdejmijcie buty zanim wejdziecie do środka. Dopiero co posprzątałem- odezwał się Liam
- A może jakieś powitanie a nie - zaproponowałam i zdjęłam z głowy kaptur
- Cześć - przywitali się chłopaki jednocześnie mówiąc
- No cześć, cześć - zawtórowałam po czym zdjęłam buty i skierowałam się prosto do salonu rzucając się prosto na kanapę. To samo zrobiła Maisie
- Pomoczycie mi całą kanapę - jęknął Liam krzyżując ręce na klatce piersiowej
- Naszą tato, naszą kanapę - poprawił go Niall
- Nie jestem waszym tatą - oburzył się Liam
- Wyluzuj tato - poklepał go po ramieniu Zayn
- Nie no ja z wami zwariuję - uniósł ręce w górę i szybkim krokiem popędził do innego pomieszczenia
- Co mu jest? - zainteresowała się Maisie
- Gdyby był dziewczyną powiedziałabym, że ma ten stan napięcia przedmiesiączkowego - powiedziałam
- Słyszałem! - krzyknął Liam z drugiego pokoju
- Dobra! Już nie będę tak głośno mówiła, a ty nie podsłuchuj! - krzyknęłam jak najgłośniej żeby go choć trochę rozbawić, ale nic takiego się nie stało. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi czy jakiegokolwiek odwetu .
- Wysprzątał dzisiaj cały dom nawet umył sedes - zakomunikował Harry
- A to wszystko dlatego, że Danielle miała dzisiaj wrócić. Zaplanował dla niej imprezę dzisiaj wieczorem - dokończył Zayn
- Ale ostatecznie się okazało, że jednak Danielle musiała zostać w Los Angeles na jakiejś tam sesji i ma jakieś przygotowania do jakiegoś tam występu dlatego wróci dopiero za miesiąc - dopowiedział Niall przeżuwając kanapkę
- I właśnie z tego powodu chodzi taki wkurzony i wyżywa się na nas - jęknął Harry opadając na fotel
- No to nieciekawie - skomentowała Majsie
- Do jutra mu przejdzie - machnęłam ręką
- A co z tą imprezą? - zapytała moja kuzynka
- Ludzie już zostali pozapraszani więc nie możemy odwołać- powiedział Zayn
- Właśnie tak. Teraz to my podtrzymujemy imprezę - Harry się uśmiechnął i zaklaskał w dłonie z zadowolenia
- Gdzie Louis? - spytałam zaciekawiona
Harry spojrzał się na mnie podejrzliwie na co natychmiast się usprawiedliwiłam
- No co? Pytam bo brakuje jeszcze jednego krasnoludka
- krasnoludków było siedmiu - poprawił mnie Niall
- Doliczmy jeszcze Edwarda i...
- Jerry'ego - przerwała mi Maisie
- Nie! - powiedziałam stanowczo - Myślałam o Thomasie
- Mniejsza o To - jęknął Zayn. - W naszej bajce może być ośmiu krasnoludków
- Nie no sory, ale dlaczego dziewczyn nie liczysz? Co to one małą być królewnami? Nie ma tak! chciałyście równouprawnienia to macie - oburzył się Harry - doliczmy jeszcze Alex, Maisie, Avery, Danielle i Perrie to jest nas trzynastu
- No to w naszej bajce może być trzynastu krasnoludków - poprawił się Zayn
A wszyscy wybuchnęli śmiechem
- No to co? Niedźwiadek? - rozwarł ręce Niall
Wszyscy jak jeden mąż i jedna żona przytuliliśmy się do siebie i kołysaliśmy się lekko
- Nie żeby coś, ale brakuje ośmiu krasnali - powiedziałam
-Nie marudź - odezwała się Maisie
Odczepiliśmy się od siebie po czym opadłam z powrotem na sofę
- Nadal nie powiedzieliście mi gdzie Louis - przypomniałam im
- Jest z Avery - odezwał się Zayn
- Z Avery - wyszeptałam cicho prawie, że niesłyszalnie. Zapomniałam całkiem o jej istnieniu. W ogóle zapomniałam, że przecież Louis ma dziewczynę.
- Gotowa już jesteś? - krzyknęłam na Maisie jednocześnie sprawdzając godzinę. Wyjrzałam przez okno gdzie podjechał już srebrny samochód.
- Gdzie jedziecie - zainteresowała się Daisy
- Dozwolone od lat osiemnastu- odpowiedziałam na odczepkę
- Mam już osiemnaście lat
- Serio? Bo wyglądasz na dwanaście - zakpiłam
- No to idziemy? - w progu kuchni pojawiła się Maisie
W tym samym czasie w pomieszczeniu pojawiła się Caroline
- Wychodzicie gdzieś? - zainteresowała się
- Jasne. Na plac zabaw zaprowadzić Daisy - odezwałam się siląc się na sztuczny uśmiech
- Alex!- skarciła mnie Caroline - Maisie dokąd idziesz w takim stroju - zwróciła się do mojej kuzynki wskazując na wysokie szpilki
- Na imprezę do przyjaciół - powiedziała zrezygnowana
- Świetnie! Zabierzcie też Daisy - odpowiedziała z entuzjazmem
- jasne bo ja nie mam co robić tylko tego smarkacza niańczyć
- Mam już osiemnaście lat idiotko!-oburzyła się Daisy
- Nie pozwalaj sobie dziewczynko za cienka w uszach jesteś
- Alex przestań!- przyczepiła się Caroline - Daisy idź ubierz coś ładnego
- Jasne, Alex najgorsza, Alex to zło - sparodiowałam matkę
- Miałaś być miła - odezwała się kobieta
- Nic takiego nie mówiłam - prychnęłam
- Chodź Maisie. Poczekamy na tą smarkulę w samochodzie - powiedziałam do swojej kuzynki
- Gotowa - zbiegła ze schodów Daisy
- Mała czarna już jest przereklamowana - rzuciłam i nie czekając na odpowiedź wybiegłam z domu ciągnąć za sobą Maisie
-Jak impreza- zagadał Harry podchodząc do mnie i do mojej kuzynki
- Widziałeś może Jeremy'ego? - spytała Maisie
Westchnęłam po raz kolejny słysząc to samo pytanie.
- Nie, nie widziałem - powiedział Styles
Dziewczyna zaczęła się nerwowo rozglądać po pomieszczeniu
- ej wyluzuj przecież nie musisz go prowadzać za rączkę
Pociągnęłam łyk piwa widząc Louisa tańczącego z Avy.
- Lipnie trochę - westchnął Eddy i usiadł obok nas
- Ej krasnoludku ! To prawie że ja zorganizowałem tą imprezę i wszystkim musi się podobać - powiedział Loczek
- Dlaczego zwracasz się do mnie Krasnoludku? - zdziwił się Ed
W tym momencie Harry zaczął mu wszystko tłumaczyć, a ja już przestałam go słuchać, bo byłam zajęta przyglądaniem się pewnej parze
- Ej! Widzicie to co ja- szturchnęłam Stylesa
- Nie prze... O cholerka!
- Czy to nie czasem ta Wasza Daisy? - spytał Edward
Kiwnęłam głową i zacisnęłam mocno pięści zamknęłam oczy i policzyłam do trzech w nadziei, że to tylko złudzenie.
______________________________________
Rozdział krótki, ale cholera czasu nie mam :C
Praktycznie codziennie mielismy spotkania w kościele bo w niedziele ma bierzmowanie.
A do tego od przyszłego tygodnia nauczyciele chcą nam dorzucić kilka zajęć dodatkowych po lekcjach. Twierdzą, że trzeba nas przygotować do testów po trzeciej gimnazjum,. Masakra.
A tak w ogóle to już niedługo koniec :P Serio mówię.
I jakoś ostatnio miałam wywiad z Kaxii tu macie link:
http://thekaxii.blogspot.com/2012/09/httpcarrot-world-with-king-of.html
Możecie skomentować? Kaxii się bardzo starała :) Dziękuje ;**
http://wszystko-co-masz-to-twoja-dusza.blogspot.com/ <-- Paczajcie na ten blog ;) Karlee wybrała bardzo odważny temat. Na razie prolog. Możecie też sypnąć jej komentarzami? Bradzo przeżywa ten nowy blog i liczy na wasze opinie ;)
Mam nadzieję że rozumiecie ten brak czasu?
Kocham
Majka <3
Tak jak mówiła Caroline Maisie jest ze mną w pokoju a Daisy zajęła pokój gościnny, w którym wcześniej była moja kuzynka. Taka sprawiedliwość. Dzień był dość nieprzyjemny. Wciąż padało i nie zanosiło się na zmianę pogody.
- Ruszmy się z tego domu wariatów - stękała Maisie siedząca na podłodze przy łóżku
- Nie chcę mi się- mruknęłam i dalej bawiłam się telefonem
- No idzie zwariować
- Zadzwoń po twojego kochasia
- Żeby znowu ta głupia Daisy się do niego łasiła? Sory, ale nie - powiedziała
- To nie będziecie się wcale spotykać bo coś tam? - spytałam
- Nie bo coś tam tylko...
- Daisy - dokończyłam - Na jedno wychodzi. Mówię ci oni są siebie warci.
- Czemu nie lubisz Jeremy'ego?- zagadnęła
- Po prostu. Miałam z nim małą sprzeczkę i... Opowiadał ci jak mu przywaliłam z prawego sierpowego?
- Nie - uśmiechnęła się
- No więc to było tak- Podniosłam się do pozycji siedzącej i postawiłam przed sobą żabią maskotkę - Poszłam po Edwarda żebyśmy razem pojeździli na deskorolce. Zabrałam go do Skate Parku i nagle z na przeciwka idzie no taki sam koleś jak Eddy. Zrobiłam wielkie oczy i nie wiedziałam co się dzieje, czy to jakiś żart. Okazało się, że ten kim miał być Edward tak naprawdę był Jerry, a ten koleś, którego spotkaliśmy na ulicy to prawdziwy Ed. Trochę się posprzeczaliśmy i jakoś wyszło, że Jer nazwał swojego brata pedałem czy coś w tym stylu no to się wkurzyłam i uderzyłam go z pięści w twarz - rzekłam tym samym wykonując imitację uderzenia na Frogusiu.
- Wow- tylko tyle zdołała wydusić Maisie
- taka tylko SuperJa - uśmiechnęłam się
- Chodźmy do chłopaków - poprosiła moja kuzynka po chwili ciszy
Automatycznie przypomniało mi się ostatnie spotkanie z Louisem i swoją powagą próbowałam zatuszować uśmiech.
- Do przygłupów?- spytałam przywracając swój naturalny wyraz twarzy
- Tak. Cholernie mi się nudzi - westchnęła
- W sumie to dobry pomysł. Chodź - pogoniłam ją stając na równe nogi. Wyciągnęłam w jej stronę rękę żeby mogła się podnieść. Po chwili szła już obok mnie zeszłyśmy po cichu ze schodów dalej przez kuchnię aż do przedpokoju i wyszłyśmy z domu. Dlaczego chciałyśmy wyjść z domu niezauważone? Dlatego, że Caroline na pewno wysłałaby za nami Daisy czego naprawdę nie chciałyśmy.
- Ty geniuszu! Zapomniałaś parasola - Zawołałam do niej
- Ja nie wzięłam? Przecież ty mogłaś o tym pomyśleć
- Dobra mniejsza o to. Załóż kaptur - zaproponowałam robiąc to co jej przykazałam
- To na trzy, dwa, jeden biegniemy - powiedziała
- Trzy, dwa, jeden, biegniemy! - powiedziałyśmy równocześnie i puściłyśmy się pędem w stronę wyjścia z posesji aż do domu chłopaków. Droga nie była aż tak długa, ale zdążyłyśmy już zmoknąć.
Zdyszane wpadliśmy do domu naszych przyjaciół bez pukania po czym wybuchnęłyśmy głośnym śmiechem. Zaraz przed nami wyrosło czterech zdziwionych chłopaków.
- Tylko zdejmijcie buty zanim wejdziecie do środka. Dopiero co posprzątałem- odezwał się Liam
- A może jakieś powitanie a nie - zaproponowałam i zdjęłam z głowy kaptur
- Cześć - przywitali się chłopaki jednocześnie mówiąc
- No cześć, cześć - zawtórowałam po czym zdjęłam buty i skierowałam się prosto do salonu rzucając się prosto na kanapę. To samo zrobiła Maisie
- Pomoczycie mi całą kanapę - jęknął Liam krzyżując ręce na klatce piersiowej
- Naszą tato, naszą kanapę - poprawił go Niall
- Nie jestem waszym tatą - oburzył się Liam
- Wyluzuj tato - poklepał go po ramieniu Zayn
- Nie no ja z wami zwariuję - uniósł ręce w górę i szybkim krokiem popędził do innego pomieszczenia
- Co mu jest? - zainteresowała się Maisie
- Gdyby był dziewczyną powiedziałabym, że ma ten stan napięcia przedmiesiączkowego - powiedziałam
- Słyszałem! - krzyknął Liam z drugiego pokoju
- Dobra! Już nie będę tak głośno mówiła, a ty nie podsłuchuj! - krzyknęłam jak najgłośniej żeby go choć trochę rozbawić, ale nic takiego się nie stało. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi czy jakiegokolwiek odwetu .
- Wysprzątał dzisiaj cały dom nawet umył sedes - zakomunikował Harry
- A to wszystko dlatego, że Danielle miała dzisiaj wrócić. Zaplanował dla niej imprezę dzisiaj wieczorem - dokończył Zayn
- Ale ostatecznie się okazało, że jednak Danielle musiała zostać w Los Angeles na jakiejś tam sesji i ma jakieś przygotowania do jakiegoś tam występu dlatego wróci dopiero za miesiąc - dopowiedział Niall przeżuwając kanapkę
- I właśnie z tego powodu chodzi taki wkurzony i wyżywa się na nas - jęknął Harry opadając na fotel
- No to nieciekawie - skomentowała Majsie
- Do jutra mu przejdzie - machnęłam ręką
- A co z tą imprezą? - zapytała moja kuzynka
- Ludzie już zostali pozapraszani więc nie możemy odwołać- powiedział Zayn
- Właśnie tak. Teraz to my podtrzymujemy imprezę - Harry się uśmiechnął i zaklaskał w dłonie z zadowolenia
- Gdzie Louis? - spytałam zaciekawiona
Harry spojrzał się na mnie podejrzliwie na co natychmiast się usprawiedliwiłam
- No co? Pytam bo brakuje jeszcze jednego krasnoludka
- krasnoludków było siedmiu - poprawił mnie Niall
- Doliczmy jeszcze Edwarda i...
- Jerry'ego - przerwała mi Maisie
- Nie! - powiedziałam stanowczo - Myślałam o Thomasie
- Mniejsza o To - jęknął Zayn. - W naszej bajce może być ośmiu krasnoludków
- Nie no sory, ale dlaczego dziewczyn nie liczysz? Co to one małą być królewnami? Nie ma tak! chciałyście równouprawnienia to macie - oburzył się Harry - doliczmy jeszcze Alex, Maisie, Avery, Danielle i Perrie to jest nas trzynastu
- No to w naszej bajce może być trzynastu krasnoludków - poprawił się Zayn
A wszyscy wybuchnęli śmiechem
- No to co? Niedźwiadek? - rozwarł ręce Niall
Wszyscy jak jeden mąż i jedna żona przytuliliśmy się do siebie i kołysaliśmy się lekko
- Nie żeby coś, ale brakuje ośmiu krasnali - powiedziałam
-Nie marudź - odezwała się Maisie
Odczepiliśmy się od siebie po czym opadłam z powrotem na sofę
- Nadal nie powiedzieliście mi gdzie Louis - przypomniałam im
- Jest z Avery - odezwał się Zayn
- Z Avery - wyszeptałam cicho prawie, że niesłyszalnie. Zapomniałam całkiem o jej istnieniu. W ogóle zapomniałam, że przecież Louis ma dziewczynę.
- Gotowa już jesteś? - krzyknęłam na Maisie jednocześnie sprawdzając godzinę. Wyjrzałam przez okno gdzie podjechał już srebrny samochód.
- Gdzie jedziecie - zainteresowała się Daisy
- Dozwolone od lat osiemnastu- odpowiedziałam na odczepkę
- Mam już osiemnaście lat
- Serio? Bo wyglądasz na dwanaście - zakpiłam
- No to idziemy? - w progu kuchni pojawiła się Maisie
W tym samym czasie w pomieszczeniu pojawiła się Caroline
- Wychodzicie gdzieś? - zainteresowała się
- Jasne. Na plac zabaw zaprowadzić Daisy - odezwałam się siląc się na sztuczny uśmiech
- Alex!- skarciła mnie Caroline - Maisie dokąd idziesz w takim stroju - zwróciła się do mojej kuzynki wskazując na wysokie szpilki
- Na imprezę do przyjaciół - powiedziała zrezygnowana
- Świetnie! Zabierzcie też Daisy - odpowiedziała z entuzjazmem
- jasne bo ja nie mam co robić tylko tego smarkacza niańczyć
- Mam już osiemnaście lat idiotko!-oburzyła się Daisy
- Nie pozwalaj sobie dziewczynko za cienka w uszach jesteś
- Alex przestań!- przyczepiła się Caroline - Daisy idź ubierz coś ładnego
- Jasne, Alex najgorsza, Alex to zło - sparodiowałam matkę
- Miałaś być miła - odezwała się kobieta
- Nic takiego nie mówiłam - prychnęłam
- Chodź Maisie. Poczekamy na tą smarkulę w samochodzie - powiedziałam do swojej kuzynki
- Gotowa - zbiegła ze schodów Daisy
- Mała czarna już jest przereklamowana - rzuciłam i nie czekając na odpowiedź wybiegłam z domu ciągnąć za sobą Maisie
-Jak impreza- zagadał Harry podchodząc do mnie i do mojej kuzynki
- Widziałeś może Jeremy'ego? - spytała Maisie
Westchnęłam po raz kolejny słysząc to samo pytanie.
- Nie, nie widziałem - powiedział Styles
Dziewczyna zaczęła się nerwowo rozglądać po pomieszczeniu
- ej wyluzuj przecież nie musisz go prowadzać za rączkę
Pociągnęłam łyk piwa widząc Louisa tańczącego z Avy.
- Lipnie trochę - westchnął Eddy i usiadł obok nas
- Ej krasnoludku ! To prawie że ja zorganizowałem tą imprezę i wszystkim musi się podobać - powiedział Loczek
- Dlaczego zwracasz się do mnie Krasnoludku? - zdziwił się Ed
W tym momencie Harry zaczął mu wszystko tłumaczyć, a ja już przestałam go słuchać, bo byłam zajęta przyglądaniem się pewnej parze
- Ej! Widzicie to co ja- szturchnęłam Stylesa
- Nie prze... O cholerka!
- Czy to nie czasem ta Wasza Daisy? - spytał Edward
Kiwnęłam głową i zacisnęłam mocno pięści zamknęłam oczy i policzyłam do trzech w nadziei, że to tylko złudzenie.
______________________________________
Rozdział krótki, ale cholera czasu nie mam :C
Praktycznie codziennie mielismy spotkania w kościele bo w niedziele ma bierzmowanie.
A do tego od przyszłego tygodnia nauczyciele chcą nam dorzucić kilka zajęć dodatkowych po lekcjach. Twierdzą, że trzeba nas przygotować do testów po trzeciej gimnazjum,. Masakra.
A tak w ogóle to już niedługo koniec :P Serio mówię.
I jakoś ostatnio miałam wywiad z Kaxii tu macie link:
http://thekaxii.blogspot.com/2012/09/httpcarrot-world-with-king-of.html
Możecie skomentować? Kaxii się bardzo starała :) Dziękuje ;**
http://wszystko-co-masz-to-twoja-dusza.blogspot.com/ <-- Paczajcie na ten blog ;) Karlee wybrała bardzo odważny temat. Na razie prolog. Możecie też sypnąć jej komentarzami? Bradzo przeżywa ten nowy blog i liczy na wasze opinie ;)
Mam nadzieję że rozumiecie ten brak czasu?
Kocham
Majka <3
sobota, 1 września 2012
#26 - Znasz moje imię, nie moją historię
Leżałam na niepościelonym łóżku ze słuchawkami na uszach i Panem
Marchewką na brzuchu. Piesek już prawie zasypiał a ja głaskałam go za
uchem. Kolejny dzień wakacji mijał na leniuchowaniu.
Do pokoju weszła Caroline co mnie zupełnie zaskoczyło. Usiadła na brzegu łóżka i wpatrywała się z obrzydzeniem na zwierzę.
Zmęczyła mnie ta cisza i głupie wpatrywanie się we mnie.
- Wypierdalasz mnie z domu czy wysyłasz mnie do psychiatry?- zapytałam gdy zdjęłam słuchawki
- Nic z tych rzeczy
- To po co tu przyszłaś?
- Dzisiaj wieczorem jest kolacja - oznajmiła
- Brawo za spostrzegawczość, ale tak się składa, że kolację jem codziennie
- Chcę żebyś poznała mojego chłopaka - kontynuowała nie zwracając uwagi na moją poprzednią uwagę
- Chłopaka?- wybuchnęłam śmiechem- To ty masz chłopaka?
- Tak. Ma na imię Clark i ma córkę Daisy.
- Co?! Masz faceta, który ma bachora?
- nie żadnego bachora, bo Daisy ma siedemnaście lat. A po za tym ja też nie mogę mieć kogoś bo mam dziecko ?
- Ty to tak jakbyś nie miała - powiedziałam
- Proszę cię tylko żebyś była miła
- A kto powiedział, że ja w ogóle zostanę na kolacji
- Proszę Cię Alex. To dla mnie bardzo ważne .
- W takim razie wcale nie przyjdę
- Alex, proszę
- No dobra zobaczę co to za debil
- Bądź miła
- Tylko masz nie mówić że jestem twoją ukochaną córeczką, bo zrobię takie przedstawienie, że ten twój fagas więcej tu nie wróci
- Proszę Cię...
- No dobra, ale ja za siebie nie odpowiadam
- Ubierzesz się sama czy mam ci kupić jakąś sukienkę
- Czy ty jeszcze nie zapamiętałaś, że ja nienawidzę sukienek? - spytałam zirytowana
- Tylko ubierz się ładnie
- ja zawsze ubieram się ładnie i wyjdź już z mojego pokoju! - krzyknęłam tak, że Pan Marchewka aż zeskoczył z mojego brzucha.
Westchnęłam i podniosłam się z łóżka. Poszłam do pokoju Masie żeby powiedzieć jej o całej sytuacji.
- Fuuj jakie to obleśne! Musicie się lizać na moich oczach - powiedziałam kiedy weszłam do pokoju
Jeremy i Masie oderwali się od siebie.
- Nikt ci nie kazał tu wchodzić- odezwał się Jerry
- Ja nie potrzebuje pozwolenia. To mój dom - powiedziałam
- Co to w ogóle jest, że taki debil nawiedza mój dom o dziewiątej rano? - spytałam
- On nie jest debilem - poprawiła mnie kuzynka
- Mniejsza o to, więc co... Aaaaa... on tu był przez noc ?
Maisie się zarumieniła i pokiwała głową a Jerry uśmiechnął się szeroko
- Słychać było wasze jęki w moim pokoju - powiedziałam siląc się na powagę
Spojrzeli na siebie zakłopotani
- No spać się nie dało - kontynuowałam - W nocy rozumiem, ale żeby jeszcze nad ranem. Raz wam nie wystarczy? Tu też ludzie mieszkają. A Caroline wie? No pewnie. Przecież dała wam jeszcze gumki. Chociaż nie Caroline nie są potrzebne ona woli bez. Ale wy chyba się zabezpieczyliście? Bo inaczej powstanie takie coś jak ja - przerwałam moją ściemy żeby zobaczyć co oni na to. Ich miny? Bezcenne.
- Nie no zabezpieczyliśmy się i w nocy i rano też - powiedział Jerry
Przez chwilę patrzałam się na nich jak na jakieś małpy w zoo, ale zaraz zaczęłam się śmiać jak głupia, tak, że aż spadłam z krzesła, na którym siedziałam.
Oni nie wiedzieli o co mi chodzi. Po kilku minutach szalonego śmiechu usiadłam ponownie na krzesło z szerokim uśmiechem
- Z czego się tak śmiałaś? - spytała
- Nie nic tylko te wasze prezerwatywy były dziurawe. Moje dzieło
- Żartujesz? - Masie i Jerry zrobili przerażone miny a ja rzuciłam uśmiech szalonego naukowca
- Tak naprawdę to was nie słyszałam i nie ruszałam waszych gumek. Zajebisty ze mnie jasnowidz, nie?
- Ty małpo! - skwitowała moja kuzynka i rzuciła mnie poduszką
- Ale Nie przyszłam w tej sprawie. Caroline już ci mówiła, że jest jakaś kolacja, na której poznamy jej faceta i jego córkę? - spytałam kiedy już się uspokoiłam
- Tak mówiła mi wczoraj. Wspominała też o jakiejś niespodziance
Wzruszyłam ramionami i wstałam z krzesła
- tylko weźcie się wzajemnie nie wezsijcie kiedy wyjde bo to jest strasznie obleśne - powiedziałam i wyszłam. Pójdę do Toma dawno nie byłam u Andersonów
Caroline kazała już nam zejść na kolację. Ostatecznie ubrałam zielone dżinsy i t-shirt w niebiesko-białe paski i moje papcie. Maisie ubrała białą sukienkę na ramiaczkach i czarne szpilki, a Jeremy, który jej towarzyszył ubrał spodnie od garnituru i białą koszulę, a Caroline bardziej odjebać się nie mogła.
Zadzwonił dzwonek do drzwi. Caroline kazała nam zostać w jadalni. Usiadłam sobie na krześle a Jerry i Maisie stali żeby móc powitać gości. Moja kuzynka kiwnęła na mnie żebym wstała, ale machnęłam ręką i nie ruszyłam się z miejsca.
Po chwili weszli goście. Caroline machała mi dyskretnie rękami na co tylko sztucznie się uśmiechnęłam.
- Clark, Daisy poznajcie to moja bratanica Maisie- kuzynka uśmiechnęła się Na powitanie i podała ręce gościom- jej chłopak Jeremy - zrobił to samo co jego dziewczyn-a to moja córka Alexandra
- No Siema - uniosłam rękę w górę nie ruszając się z miejsca
- Proszę usiądźcie - wskazała matka
- Z lepszej strony to ty się nie mogłaś pokazać - mruknęła mi Masie na ucho i zajęła miejsce obok mnie przy okrągłym stole. Koło niej Jerry, dalej Daisie później Clark i Caroline.
- Nie zależy mi
Kolacja przebiegała strasznie nudno oprócz tego, że zalecanie się Daisy do Jerry'ego strasznie mnie rozśmieszało. Za to Maisie nie było wcale do śmiechu .
Ten cały Clark zaczął coś pieprzyć, że nie lubi dziewczyn, które nie są zbyt kobiece i dlatego prowadzi jakąś tam drogerię . Po za tym gadał coś jak się poznali i jaka to Daisie jest mądra, sliczna, inteligentna i uzdolniona.
Napisałam pod stołem sms.
Do: Louis
Pomoż mi!
Nie Wiem dlaczego akurat do niego.
Uśmiechnęłam się gdy dostałam odpowiedź.
Od: Louis
co jest?
Do: Louis
Opowiem ci tylko przyjdź po mnie do mojego domu. Możesz w ogóle?
Od: Louis
Jasne. Twój Superman już leci :)
Do: Louis
Głupi jesteś wiesz? xD
Od: Louis
Tyle razy to od ciebie słyszałem, że stało się już moim mottem życiowym :)
Do: Louis
Teraz to sam udowadniasz swoją głupotę
Od: Louis
Serio? Nie zauważyłem xD
Wyczułam czyjś wzrok na sobie. To tylko ta Daisy. Uśmiechnęłam się sztucznie i pokazałam jej środkowy palec, ale Maisie, która to widziała szturchnęła mnie łokciem.
- No co? Przecież sama byś ją zwyzywała gdyby nie twoja spokojna natura
- No masz rację, ale to nie znaczy żeby tak przy stole
- To niech się Na mnie nie gapi
- Jak dziecko
- Razem z Clarkiem ustaliliśmy, że zamieszkamy razem - zakomunikowała Caroline i pocałowała swojego faceta w usta
- Maisie nie będziesz miała nic przeciwko jeśli Daisy zajmie twój pokój a ty tymczasowo zamieszkasz z Alex w pokoju?
- Chyba Was pojebało! - powiedziałam odrobinę za głośno
Caroline posłała mi błagalne spojrzenie tak samo jak Maisie
- Nie lubię wulgarnej młodzieży - skwitował Clark
- Bo akurat to najbardziej mnie obchodzi. Ja nie będę mieszkać z jakimś ważniakiem i jego idealną córeczką!
- Alex obiecałaś, że będziesz miła
- No i ?
- Jak ty możesz tak nie szanować swojej matki? To dzięki niej jesteś na tym świecie! - odezwał się Clark
- Znasz moje imię a nie historię. Ty nie wiesz czy mam powody żeby jej nie szanować! I mam w dupie co o mnie myślicie
Clark zaczął jakiś długi wywód o stosunkach w rodzinie gdy zadzwonił dzwonek.
Wstałam z krzesła i oznajmiłam:
- Wychodzę z kumplem bo mam dosyć tego zjebanego towarzystwa
- Nie lubię gdy mi ktoś przerywa
- Mam w dupie co ty lubisz a co nie! - krzyknęłam i wyszłam z domu
- Cześć Alex- przywitał się Lou
- Siema - odburknęłam
- Co taka zła?
- Caroline znalazła sobie faceta, który jest strasznym idiotom i do tego ma córkę. W sumie nie obchodzi mnie kogo ona tam ma, ale chodzi o to, że oni mają z nami zamieszkać. To jest najgorsze, że ja z nimi nie wytrzymam. To jakieś pojebańce - powiedziałam i nerwowo poprawiłam grzywkę
Louis zaczął się śmiać a ja patrzałam na niego jak na debila
- Co jest w tym śmiesznego ?- usiadłam na ławce w parku wraz z Louisem
- śmiesznie wygladasz jak się złościsz
- Dzięki - mruknęłam
- Opowiesz mi coś o tym chłopaku u którego się zatrzymałaś kiedy byłaś w Polsce?- spytał Lou po chwili ciszy
- Po co?
- Tak po prostu - wzruszył ramionami
- Tak po prostu ci nic nie powiem
- To przez niego nie ufasz ludziom, tak? - spytał
- Dlaczego tak myślisz ?- spytałam
- Tak jakoś. Bo coś cię z nim łączyło, prawda? Dlatego kiedy z nim rozmawiałem powiedział, że jesteś jego dziewczyną?
- Tak byliśmy razem, ale to było dawno i nie chcę o tym gadać
- dlaczego?
- Ale ty jesteś upierdliwy- westchnęłam - Po prostu zranił mnie
- I dlatego jesteś taka wredna?
- No fajnie. dzięki, że tak mnie oceniasz
- Taka prawda
- Pamiętasz tą ławkę?- spytał Louis po chwili ciszy
Rozejrzałam się wokół. Widziałam stary dąb a niedaleko plac zabaw.
- Tu pierwszy raz się widzieliśmy.
- Pamiętasz co mi wtedy powiedziałaś?
- Jakoś nie bardzo
- "Nie pozwól by twoje życie straciło sens przez osobę, która po prostu nie była ciebie warta" To twoje słowa, a dzisiaj to Ja ci je przypominam
- Po co? Radek już mnie nie obchodzi
- Po prostu. Chcę tylko pomóc żebyś była szczęśliwa - powiedział i niepewnie splótł nasze ręce razem.
Zrobił to tak delikatnie żebym czasem nie nawrzeszczała na niego.
Ale nic takiego się nie stało. Nawet spodobało mi się to zabawne uczucie kiedy trzymał mnie za rękę. Uśmiechnęłam się do niego i szepnęłam "Dziękuję" chociaż sama nie wiedziałam za co.
____________________________
Przepraszam że tydzień przerwy, ale starałam się wykorzystać koniec wakacji jak najlepiej :)
Pamiętacie że wygrałam ten konkurs? To pojawiła się juz recenzja. Jak dla mnie super napisana :)
http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/2012/08/recenzja-blogu-miesiaca-lipiec-2012.html
Możecie zadawać mi pytania na >>Ask.fm<<
Kocham
Majka <3
Do pokoju weszła Caroline co mnie zupełnie zaskoczyło. Usiadła na brzegu łóżka i wpatrywała się z obrzydzeniem na zwierzę.
Zmęczyła mnie ta cisza i głupie wpatrywanie się we mnie.
- Wypierdalasz mnie z domu czy wysyłasz mnie do psychiatry?- zapytałam gdy zdjęłam słuchawki
- Nic z tych rzeczy
- To po co tu przyszłaś?
- Dzisiaj wieczorem jest kolacja - oznajmiła
- Brawo za spostrzegawczość, ale tak się składa, że kolację jem codziennie
- Chcę żebyś poznała mojego chłopaka - kontynuowała nie zwracając uwagi na moją poprzednią uwagę
- Chłopaka?- wybuchnęłam śmiechem- To ty masz chłopaka?
- Tak. Ma na imię Clark i ma córkę Daisy.
- Co?! Masz faceta, który ma bachora?
- nie żadnego bachora, bo Daisy ma siedemnaście lat. A po za tym ja też nie mogę mieć kogoś bo mam dziecko ?
- Ty to tak jakbyś nie miała - powiedziałam
- Proszę cię tylko żebyś była miła
- A kto powiedział, że ja w ogóle zostanę na kolacji
- Proszę Cię Alex. To dla mnie bardzo ważne .
- W takim razie wcale nie przyjdę
- Alex, proszę
- No dobra zobaczę co to za debil
- Bądź miła
- Tylko masz nie mówić że jestem twoją ukochaną córeczką, bo zrobię takie przedstawienie, że ten twój fagas więcej tu nie wróci
- Proszę Cię...
- No dobra, ale ja za siebie nie odpowiadam
- Ubierzesz się sama czy mam ci kupić jakąś sukienkę
- Czy ty jeszcze nie zapamiętałaś, że ja nienawidzę sukienek? - spytałam zirytowana
- Tylko ubierz się ładnie
- ja zawsze ubieram się ładnie i wyjdź już z mojego pokoju! - krzyknęłam tak, że Pan Marchewka aż zeskoczył z mojego brzucha.
Westchnęłam i podniosłam się z łóżka. Poszłam do pokoju Masie żeby powiedzieć jej o całej sytuacji.
- Fuuj jakie to obleśne! Musicie się lizać na moich oczach - powiedziałam kiedy weszłam do pokoju
Jeremy i Masie oderwali się od siebie.
- Nikt ci nie kazał tu wchodzić- odezwał się Jerry
- Ja nie potrzebuje pozwolenia. To mój dom - powiedziałam
- Co to w ogóle jest, że taki debil nawiedza mój dom o dziewiątej rano? - spytałam
- On nie jest debilem - poprawiła mnie kuzynka
- Mniejsza o to, więc co... Aaaaa... on tu był przez noc ?
Maisie się zarumieniła i pokiwała głową a Jerry uśmiechnął się szeroko
- Słychać było wasze jęki w moim pokoju - powiedziałam siląc się na powagę
Spojrzeli na siebie zakłopotani
- No spać się nie dało - kontynuowałam - W nocy rozumiem, ale żeby jeszcze nad ranem. Raz wam nie wystarczy? Tu też ludzie mieszkają. A Caroline wie? No pewnie. Przecież dała wam jeszcze gumki. Chociaż nie Caroline nie są potrzebne ona woli bez. Ale wy chyba się zabezpieczyliście? Bo inaczej powstanie takie coś jak ja - przerwałam moją ściemy żeby zobaczyć co oni na to. Ich miny? Bezcenne.
- Nie no zabezpieczyliśmy się i w nocy i rano też - powiedział Jerry
Przez chwilę patrzałam się na nich jak na jakieś małpy w zoo, ale zaraz zaczęłam się śmiać jak głupia, tak, że aż spadłam z krzesła, na którym siedziałam.
Oni nie wiedzieli o co mi chodzi. Po kilku minutach szalonego śmiechu usiadłam ponownie na krzesło z szerokim uśmiechem
- Z czego się tak śmiałaś? - spytała
- Nie nic tylko te wasze prezerwatywy były dziurawe. Moje dzieło
- Żartujesz? - Masie i Jerry zrobili przerażone miny a ja rzuciłam uśmiech szalonego naukowca
- Tak naprawdę to was nie słyszałam i nie ruszałam waszych gumek. Zajebisty ze mnie jasnowidz, nie?
- Ty małpo! - skwitowała moja kuzynka i rzuciła mnie poduszką
- Ale Nie przyszłam w tej sprawie. Caroline już ci mówiła, że jest jakaś kolacja, na której poznamy jej faceta i jego córkę? - spytałam kiedy już się uspokoiłam
- Tak mówiła mi wczoraj. Wspominała też o jakiejś niespodziance
Wzruszyłam ramionami i wstałam z krzesła
- tylko weźcie się wzajemnie nie wezsijcie kiedy wyjde bo to jest strasznie obleśne - powiedziałam i wyszłam. Pójdę do Toma dawno nie byłam u Andersonów
Caroline kazała już nam zejść na kolację. Ostatecznie ubrałam zielone dżinsy i t-shirt w niebiesko-białe paski i moje papcie. Maisie ubrała białą sukienkę na ramiaczkach i czarne szpilki, a Jeremy, który jej towarzyszył ubrał spodnie od garnituru i białą koszulę, a Caroline bardziej odjebać się nie mogła.
Zadzwonił dzwonek do drzwi. Caroline kazała nam zostać w jadalni. Usiadłam sobie na krześle a Jerry i Maisie stali żeby móc powitać gości. Moja kuzynka kiwnęła na mnie żebym wstała, ale machnęłam ręką i nie ruszyłam się z miejsca.
Po chwili weszli goście. Caroline machała mi dyskretnie rękami na co tylko sztucznie się uśmiechnęłam.
- Clark, Daisy poznajcie to moja bratanica Maisie- kuzynka uśmiechnęła się Na powitanie i podała ręce gościom- jej chłopak Jeremy - zrobił to samo co jego dziewczyn-a to moja córka Alexandra
- No Siema - uniosłam rękę w górę nie ruszając się z miejsca
- Proszę usiądźcie - wskazała matka
- Z lepszej strony to ty się nie mogłaś pokazać - mruknęła mi Masie na ucho i zajęła miejsce obok mnie przy okrągłym stole. Koło niej Jerry, dalej Daisie później Clark i Caroline.
- Nie zależy mi
Kolacja przebiegała strasznie nudno oprócz tego, że zalecanie się Daisy do Jerry'ego strasznie mnie rozśmieszało. Za to Maisie nie było wcale do śmiechu .
Ten cały Clark zaczął coś pieprzyć, że nie lubi dziewczyn, które nie są zbyt kobiece i dlatego prowadzi jakąś tam drogerię . Po za tym gadał coś jak się poznali i jaka to Daisie jest mądra, sliczna, inteligentna i uzdolniona.
Napisałam pod stołem sms.
Do: Louis
Pomoż mi!
Nie Wiem dlaczego akurat do niego.
Uśmiechnęłam się gdy dostałam odpowiedź.
Od: Louis
co jest?
Do: Louis
Opowiem ci tylko przyjdź po mnie do mojego domu. Możesz w ogóle?
Od: Louis
Jasne. Twój Superman już leci :)
Do: Louis
Głupi jesteś wiesz? xD
Od: Louis
Tyle razy to od ciebie słyszałem, że stało się już moim mottem życiowym :)
Do: Louis
Teraz to sam udowadniasz swoją głupotę
Od: Louis
Serio? Nie zauważyłem xD
Wyczułam czyjś wzrok na sobie. To tylko ta Daisy. Uśmiechnęłam się sztucznie i pokazałam jej środkowy palec, ale Maisie, która to widziała szturchnęła mnie łokciem.
- No co? Przecież sama byś ją zwyzywała gdyby nie twoja spokojna natura
- No masz rację, ale to nie znaczy żeby tak przy stole
- To niech się Na mnie nie gapi
- Jak dziecko
- Razem z Clarkiem ustaliliśmy, że zamieszkamy razem - zakomunikowała Caroline i pocałowała swojego faceta w usta
- Maisie nie będziesz miała nic przeciwko jeśli Daisy zajmie twój pokój a ty tymczasowo zamieszkasz z Alex w pokoju?
- Chyba Was pojebało! - powiedziałam odrobinę za głośno
Caroline posłała mi błagalne spojrzenie tak samo jak Maisie
- Nie lubię wulgarnej młodzieży - skwitował Clark
- Bo akurat to najbardziej mnie obchodzi. Ja nie będę mieszkać z jakimś ważniakiem i jego idealną córeczką!
- Alex obiecałaś, że będziesz miła
- No i ?
- Jak ty możesz tak nie szanować swojej matki? To dzięki niej jesteś na tym świecie! - odezwał się Clark
- Znasz moje imię a nie historię. Ty nie wiesz czy mam powody żeby jej nie szanować! I mam w dupie co o mnie myślicie
Clark zaczął jakiś długi wywód o stosunkach w rodzinie gdy zadzwonił dzwonek.
Wstałam z krzesła i oznajmiłam:
- Wychodzę z kumplem bo mam dosyć tego zjebanego towarzystwa
- Nie lubię gdy mi ktoś przerywa
- Mam w dupie co ty lubisz a co nie! - krzyknęłam i wyszłam z domu
- Cześć Alex- przywitał się Lou
- Siema - odburknęłam
- Co taka zła?
- Caroline znalazła sobie faceta, który jest strasznym idiotom i do tego ma córkę. W sumie nie obchodzi mnie kogo ona tam ma, ale chodzi o to, że oni mają z nami zamieszkać. To jest najgorsze, że ja z nimi nie wytrzymam. To jakieś pojebańce - powiedziałam i nerwowo poprawiłam grzywkę
Louis zaczął się śmiać a ja patrzałam na niego jak na debila
- Co jest w tym śmiesznego ?- usiadłam na ławce w parku wraz z Louisem
- śmiesznie wygladasz jak się złościsz
- Dzięki - mruknęłam
- Opowiesz mi coś o tym chłopaku u którego się zatrzymałaś kiedy byłaś w Polsce?- spytał Lou po chwili ciszy
- Po co?
- Tak po prostu - wzruszył ramionami
- Tak po prostu ci nic nie powiem
- To przez niego nie ufasz ludziom, tak? - spytał
- Dlaczego tak myślisz ?- spytałam
- Tak jakoś. Bo coś cię z nim łączyło, prawda? Dlatego kiedy z nim rozmawiałem powiedział, że jesteś jego dziewczyną?
- Tak byliśmy razem, ale to było dawno i nie chcę o tym gadać
- dlaczego?
- Ale ty jesteś upierdliwy- westchnęłam - Po prostu zranił mnie
- I dlatego jesteś taka wredna?
- No fajnie. dzięki, że tak mnie oceniasz
- Taka prawda
- Pamiętasz tą ławkę?- spytał Louis po chwili ciszy
Rozejrzałam się wokół. Widziałam stary dąb a niedaleko plac zabaw.
- Tu pierwszy raz się widzieliśmy.
- Pamiętasz co mi wtedy powiedziałaś?
- Jakoś nie bardzo
- "Nie pozwól by twoje życie straciło sens przez osobę, która po prostu nie była ciebie warta" To twoje słowa, a dzisiaj to Ja ci je przypominam
- Po co? Radek już mnie nie obchodzi
- Po prostu. Chcę tylko pomóc żebyś była szczęśliwa - powiedział i niepewnie splótł nasze ręce razem.
Zrobił to tak delikatnie żebym czasem nie nawrzeszczała na niego.
Ale nic takiego się nie stało. Nawet spodobało mi się to zabawne uczucie kiedy trzymał mnie za rękę. Uśmiechnęłam się do niego i szepnęłam "Dziękuję" chociaż sama nie wiedziałam za co.
____________________________
Przepraszam że tydzień przerwy, ale starałam się wykorzystać koniec wakacji jak najlepiej :)
Pamiętacie że wygrałam ten konkurs? To pojawiła się juz recenzja. Jak dla mnie super napisana :)
http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/2012/08/recenzja-blogu-miesiaca-lipiec-2012.html
Możecie zadawać mi pytania na >>Ask.fm<<
Kocham
Majka <3
sobota, 25 sierpnia 2012
#25- Nieobecność sprawia, że serce rośnie w czułość ♥
Nie wiem jak długo chodziłam po mieście. W każdym bądź razie był już
normalny ranek kiedy wstają normalni ludzie, gdyż częsty był widok
śpieszących się ludzi do pracy.
A tak na serio to mam dosyć moich głupich myśli. Dlaczego wciąż myślę o Louisie?
Powinnam starać się przypomnieć sobie to, co działo się wczorajszej nocy lub myśleć o pocałunku Radka. A zamiast tego wspominałam dotyk ust Lou. Co się ze mną dzieje?
Wiem tylko jedno. Muszę wrócić do Londynu.
Ruszyłam w kierunku lotniska.
Miałam wszystko czego było mi trzeba do odlotu. Telefon, słuchawki i bluza Louisa.
- Kogo to moje piękne oczy widzą - usłyszałam czyjś głos przed sobą
Podniosłam wzrok i ujrzałam tlenioną blondynkę z mnóstwem makijażu na twarzy. Miała krótki top bez ramiączek z wyeksponowanymi cyckami i krótką spódniczkę ledwo zakrywającą dupę. Miałam przed sobą samą Weronikę.
Z trudem powstrzymałam przewrócenie oczami.
- No nie wiem czy takie piękne- skwitowałam
- Czemu ja nic nie wiem, że wróciłaś
- Informacja tylko dla VIP-ów. A po za tym jestem tu gościnnie - powiedziałam i chciałam ją ominąć kiedy mnie zatrzymała
- Nie masz ochoty ze mną porozmawiać?- spytała
- A mamy o czym?
- Wróciłaś dla Radka?
- Nie. Po co? Przecież Wam tak się świetnie układa. Czemu miałabym to psuć
- Daruj sobie debilko
- Nie pozwalaj sobie szmaciaro
- Kiedy pizgnęłaś sobie taki oczojebny kolor? Lepem na facetów to on raczej nie jest
- Patrz na swój kolor pusta tapeciaro
- Czyżby nasza Olka wróciła tu dla szukania polskich frajerów, bo Angole nie interesują się takimi chłopczycami jak ty?
- Sorry jeśli mój sposób bycia Ci przeszkadza, w sumie to wolę być chłopczycą niż tanią cizią z fullem tapety na mordzie.
- Odpierdol się od mojej twarzy. Lepiej spójrz na siebie. Próbujesz wtopić się w otoczenie chłopców? Ale nikt nie zwraca na ciebie uwagi? Przykre. Lepiej zrób miejsce doświadczonej
- Doświadczonej dziwce? Bardzo proszę. A jeśli chodzę w luźnych spodniach, nie maluje się, klnę jakby to był mój język narodowy, lubię słuchać dobrego rapu, czasem lubię wypić, nie znaczy, ze jestem gorsza od ciebie, wytapetowana zdziro-powiedziałam i chciałam odejść, ale Weronika znów mnie zatrzymała
- Czego jeszcze chcesz? Najpierw spierdoliłaś mi życie, a teraz chcesz jeszcze mnie zwyzywać? Sprowokować? Wybacz gówna nie tykam, bo śmierdzi. A jeśli usłyszę jeszcze coś na swój temat przekrzywię ci ten twój wytapetowany ryj - powiedziałam i odeszłam od niej
- Aha i możesz zająć się Radkiem chyba czuje się bardzo samotny- rzuciłam przez ramię
- Więc muszę się z tobą pożegnać. Wiem, że duchem zawsze jesteś obok mnie, ale to nie to samo co rozmowa z grobem
Siedziałam na cmentarzu "rozmawiając" z tatą. W sumie nie wiedziałam co mu jeszcze powiedzieć. Jakby sama moja obecność mówiła sama za siebie. Kiedy byłam tu, na cmentarzu mogłam przesiedzieć tu cały dzień. Było tu tak miło i jednocześnie przygnębiająco , a wszystko to skłaniało do rozmyślań.
Ciociaż to było odrobinę żałosne, że bez żadnych hamulców myślę o Louisie.
Wyciągnęłam z kieszeni bluzy jeden woreczek z prochami i miętoliłam go w ręce.
-Wiedziałem, że cię tu znajdę - usłyszałam głos Radka
- Czego chciałeś? - spytałam już trochę zmęczonym głosem
- Sprawdzić jak się czu... Co ty masz w ręce? - spytał i zanim zdążyłam odpowiedzieć wyrwał mi z ręki woreczek
- Prochy? Bierzesz? Przecież to cholerne świństwo - oburzył się
- To moja sprawa co robię! Ciebie to nie musi obchodzić!
- Ale obchodzi!
- Oddaj to! - krzyknęłam wyciągając rękę
- Nie - wysypał całą zawartość na ziemię i wymieszał z piaskiem tak, że nie dało się tego uratowć
- Pojebało cię?!- krzyknęłam na niego
- Chyba ciebie, jeśli bierzesz to gówno!
- Moje życie, mój wybór.
- Wiesz, że możesz się od tego uzależnić?!
- Przecież nie biorę tego tyle żeby od razu się uzależnić
- Każdy tak na początku mówi
- Czyli od razu uważasz, że jestem ćpunką
- Tego nie powiedziałem - bronił się
- Ale tak pomyślałeś
- Ola...
- Mam cię już dosyć. Weź spierdalaj - powiedziałam i wstałam z miejsca
- Chciałem tylko pomóc
- Tą pomoc możesz sobie w dupę wsadzić- powiedziałam do niego
- Kocham Cię tato! - pomachałam w stronę grobu i obróciłam się w kierunku wyjścia
- A jeśli chodzi o Ciebie Radek to zdaje się, że Weronika jest wolna i chyba się jej nudzi, więc... zajmij się nią- zwróciłam te słowa w kierunku Radka i wyszłam z cmentarza nie oglądając się za chłopakiem
Podróż samolotem minęła dość spokojnie. Jeśli nie licząc moich głupich myśli. Jechałam teraz taksówką do domu.
Samochód się zatrzymał. Zapłaciłam kierowcy i wyszłam z auta. Skierowałam się prosto do domu. Już na progu otulił mnie znajomy zapach lawendy. Ruszyłam w stronę swojego pokoju nie zwracając uwagi na Wendy, która krzątała się w kuchni.
Przechodząc obok pokoju, który obecnie zajmowała Maisie usłyszałam głosy. Bez namysłu weszłam do pokoju i ujrzałam stertę ciuchów wyrzuconych na sam środek pokoju, przy których stała moja kuzynka i Caroline. Ich oczy skierowały się teraz na mnie.
- Alex?- zdziwiła się Masie
- Alexandro Courtney Nowak! - odezwała się Caroline
- Dobra darujcie sobie powiedziałam i rzuciłam się na łóżko
- Właściwie co wy robicie z tymi ciuchami? Oddajecie potrzebującym?
- Nie zmieniaj tematu!
- O co ci chodzi? Skończyłam już osiemnaście lat i nie musisz mi mówić co mam robić. Mogę wszystko a ciebie to powinno gówno obchodzić!
- To nie zmienia faktu, że mogłaś powiedzieć, że wyjeżdżasz !
- Bo to akurat ciebie interesuje!
- Pamiętam, że mam córkę - oburzyła się
- To ciekawe czy pamiętasz kiedy mam urodziny!
- Nie kłóćcie się . Lepiej pomóżcie mi wybrać jakieś ubrania - złagodziła sytuację Maisie
- Co to za okazja? - spytałam
- Umówiłam się na randkę
- Z Edwardem? - zachichotałam
- Nie z Jeremym
- Ubierz dresy będzie okey
- Wolę wyglądać bardziej kobieco
- Jak chcesz - wzruszyłam ramionami
- Idę do przygłupów - rzuciłam przez ramię i wyszłam z pokoju
Stałam przed domem chłopaków i zastanawiałam czy wejść tak po prostu czy lepiej zapukać. Zdecydowałam się na to drugie.
Po chwili drzwi się otworzyły i stanął w nich Zayn
- O cześć Alex. Już wróciłaś? - przywitał mnie
- Cześć, mogę wejść?- spytałam jak nigdy
- Jasne - otworzył szerzej drzwi i wpuścił mnie do środka
Przeszliśmy do salonu gdzie wszyscy jak jeden mąż i jedna żona rzucili się na mnie w wielkim uścisku.
Zaśmiałam się wesoło i powiedziałam:
- Weźcie mnie puśćcie
- Nie. Dopiero kiedy powiesz, że już się na nas nie gniewasz- powiedział Harry
- No dobra nie gniewam się - zakomunikowałam a chłopcy się ode mnie odczepili
Dopiero teraz zauważyłam, że jednego brakuje, a kogo? Louisa. Nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać. Zamiast tego wolałam spytać
- A gdzie Lou?
- U siebie - powiedział Liam
- To może ja pójdę mu powiedzieć, że już się nie gniewam
- Ale jak przyjdziecie to opowiesz nam o tym gdzie byłaś jak cię nie było - odezwał się Niall przegryzając jabłko
- Nie ma tu co opowiadać. Pojechałam do Polski na grób taty bo była rocznica jego śmierci i tyle- powiedziałam i ruszyłam do pokoju Lou zanim chłopcy zdążyli zareagować.
Stałam przed drzwiami. Odetchnęłam głęboko i zapukałam. Kiedy usłyszałam "proszę" weszłam do pomieszczenia i starannie zamknęłam za sobą drzwi.
Louis leżał na łóżku a na jego twarzy widziałam najpierw zdziwienie później przygnębienie, radość i znowu przygnębienie.
Nie widziałam co mam powiedzieć, bo od razu przypominał mi się nasz pocałunek, a wtedy robiło mi się sucho w ustach. Louis też milczał.
Usiadłam na fotelu bawiąc się rąbkiem czarnej bluzy.
Po chwili w kieszeni poczułam wibracje a następnie dźwięk sms. Pospiesznie wyciągnęłam z kieszeni telefon i Sprawdziłam kto był nadawcą wiadomości.
Od: Louis
Nie sądziłem, że wrócisz
Spojrzałam na chłopaka, ale on nie patrzał na mnie.
Szybko wystukałam odpowiedź
Do: Louis
Wiesz, to nie jest tak, że próbuję gdzieś uciec.
A nawet jeśli, to możesz być pewny, że wrócę.
Z tego wszystkiego rozwinęła się nasza dziwna konwersacja
Od: Louis
Po co niby miałabyś tu wracać?
Do: Louis
Wracam, bo chyba mam to szczęście, że są ludzie za którymi dalej tęsknię.
Od: Louis
Więc za kim tęsknisz?
Do: Louis
Mimo wszystko za tobą. Nie wiem gdzie jest ciebie więcej w mojej głowie czy w sercu -napisałam ale zaraz wymazałam ostatnie zdanie i dopiero wysłałam
Od: Louis
Czyli chociaż trochę mnie lubisz?
Do: Louis
Lubię Cię, na swój pojebany sposób, ale lubię
Od: Louis
Ja Ciebie też :)
Do: Louis
Nie wiem dlaczego, ale mam cholerną ochotę cię przytulić. Tutaj. Teraz. Zaraz. Już - napisałam i wcisnęłam "Wyślij", ale dopiero wtedy zrozumiałam treść wiadomości. Niestety było za późno na anulowanie .
Spojrzałam na Lou uśmiechnął się do mnie niepewnie i wstał. Ja zrobiłam to samo i zbliżyliśmy się do siebie. Po czym Louis objął mnie nieśmiało, ale kiedy ja też go objęłam, uścisnął mnie pewniej.
Staliśmy w bezruchu w ciszy tuląc się do siebie.
Nie chciałam aby to się skończyło szczególnie kiedy czułam jego wspaniały zapach perfum. Dotąd mogłam poczuć je tylko na bluzie.
Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich Harry. Gdy zobaczył nas przytulonych lekko się zmieszał, a my się od siebie odsunęliśmy.
- Chciałem tylko was spytać czy chcecie pizzę i już nie będę przeszkadzał - uśmiechnął się szerooko
Posłałam mu wymowne spojrzenie i powiedziałam
- Ja poproszę
- Ja też - powiedział Lou
- Załatwione- klasnął w dłonie Harry i zniknął za drzwiami
- Em... Twój chłopak nie byłby zadowolony gdyby wiedział, że się przytuliliśmy - powiedział zakłopotany Louis
- Chłopak? To ja mam chłopaka? - zaśmiałam się
- No ten Polak, z którym rozmawiałem przez telefon
- To nie jest mój chłopak - powiedziałam stanowczo
- Serio? - uśmiechnął się
- Serio, serio . Lepiej chodźmy do chłopaków, bo jeszcze pomyślą, że coś robimy
- Racja - wyszczerzył się i pognał do drzwi - Kto ostatni na dole ten zgniła marchewka - powiedział i pobiegł na dół
- Ale ty jesteś dziecinny - zaśmiałam się i ruszyłam za nim
______________________________________
Oto nowy rozdział. Nie jestem z niego specjalknie zadowolona ;(
Ale opinię pozostawiam Wam.
Chciałabym Wam serdecznie polecić blog mojej przyjaciółki i jej kumpeli
http://i-love-your-curls.blogspot.com/
Weźcie ją trochę zmobilizujcie, bo mała się rozleniwia. Czrkaj nich no tylko cię spotkam xD
Chciałabym Was jeszcze poinformować, że wznowiłam pracę na moim drugim blogu
http://zycie-to-jeden-wielki-bol.blogspot.com/
Na tamtym blogu jest mniej czytelników, a wy czytacie tamten blog?
Możecie się jeszcez dopisywać do czytelników
Kocham,
Majka
A tak na serio to mam dosyć moich głupich myśli. Dlaczego wciąż myślę o Louisie?
Powinnam starać się przypomnieć sobie to, co działo się wczorajszej nocy lub myśleć o pocałunku Radka. A zamiast tego wspominałam dotyk ust Lou. Co się ze mną dzieje?
Wiem tylko jedno. Muszę wrócić do Londynu.
Ruszyłam w kierunku lotniska.
Miałam wszystko czego było mi trzeba do odlotu. Telefon, słuchawki i bluza Louisa.
- Kogo to moje piękne oczy widzą - usłyszałam czyjś głos przed sobą
Podniosłam wzrok i ujrzałam tlenioną blondynkę z mnóstwem makijażu na twarzy. Miała krótki top bez ramiączek z wyeksponowanymi cyckami i krótką spódniczkę ledwo zakrywającą dupę. Miałam przed sobą samą Weronikę.
Z trudem powstrzymałam przewrócenie oczami.
- No nie wiem czy takie piękne- skwitowałam
- Czemu ja nic nie wiem, że wróciłaś
- Informacja tylko dla VIP-ów. A po za tym jestem tu gościnnie - powiedziałam i chciałam ją ominąć kiedy mnie zatrzymała
- Nie masz ochoty ze mną porozmawiać?- spytała
- A mamy o czym?
- Wróciłaś dla Radka?
- Nie. Po co? Przecież Wam tak się świetnie układa. Czemu miałabym to psuć
- Daruj sobie debilko
- Nie pozwalaj sobie szmaciaro
- Kiedy pizgnęłaś sobie taki oczojebny kolor? Lepem na facetów to on raczej nie jest
- Patrz na swój kolor pusta tapeciaro
- Czyżby nasza Olka wróciła tu dla szukania polskich frajerów, bo Angole nie interesują się takimi chłopczycami jak ty?
- Sorry jeśli mój sposób bycia Ci przeszkadza, w sumie to wolę być chłopczycą niż tanią cizią z fullem tapety na mordzie.
- Odpierdol się od mojej twarzy. Lepiej spójrz na siebie. Próbujesz wtopić się w otoczenie chłopców? Ale nikt nie zwraca na ciebie uwagi? Przykre. Lepiej zrób miejsce doświadczonej
- Doświadczonej dziwce? Bardzo proszę. A jeśli chodzę w luźnych spodniach, nie maluje się, klnę jakby to był mój język narodowy, lubię słuchać dobrego rapu, czasem lubię wypić, nie znaczy, ze jestem gorsza od ciebie, wytapetowana zdziro-powiedziałam i chciałam odejść, ale Weronika znów mnie zatrzymała
- Czego jeszcze chcesz? Najpierw spierdoliłaś mi życie, a teraz chcesz jeszcze mnie zwyzywać? Sprowokować? Wybacz gówna nie tykam, bo śmierdzi. A jeśli usłyszę jeszcze coś na swój temat przekrzywię ci ten twój wytapetowany ryj - powiedziałam i odeszłam od niej
- Aha i możesz zająć się Radkiem chyba czuje się bardzo samotny- rzuciłam przez ramię
- Więc muszę się z tobą pożegnać. Wiem, że duchem zawsze jesteś obok mnie, ale to nie to samo co rozmowa z grobem
Siedziałam na cmentarzu "rozmawiając" z tatą. W sumie nie wiedziałam co mu jeszcze powiedzieć. Jakby sama moja obecność mówiła sama za siebie. Kiedy byłam tu, na cmentarzu mogłam przesiedzieć tu cały dzień. Było tu tak miło i jednocześnie przygnębiająco , a wszystko to skłaniało do rozmyślań.
Ciociaż to było odrobinę żałosne, że bez żadnych hamulców myślę o Louisie.
Wyciągnęłam z kieszeni bluzy jeden woreczek z prochami i miętoliłam go w ręce.
-Wiedziałem, że cię tu znajdę - usłyszałam głos Radka
- Czego chciałeś? - spytałam już trochę zmęczonym głosem
- Sprawdzić jak się czu... Co ty masz w ręce? - spytał i zanim zdążyłam odpowiedzieć wyrwał mi z ręki woreczek
- Prochy? Bierzesz? Przecież to cholerne świństwo - oburzył się
- To moja sprawa co robię! Ciebie to nie musi obchodzić!
- Ale obchodzi!
- Oddaj to! - krzyknęłam wyciągając rękę
- Nie - wysypał całą zawartość na ziemię i wymieszał z piaskiem tak, że nie dało się tego uratowć
- Pojebało cię?!- krzyknęłam na niego
- Chyba ciebie, jeśli bierzesz to gówno!
- Moje życie, mój wybór.
- Wiesz, że możesz się od tego uzależnić?!
- Przecież nie biorę tego tyle żeby od razu się uzależnić
- Każdy tak na początku mówi
- Czyli od razu uważasz, że jestem ćpunką
- Tego nie powiedziałem - bronił się
- Ale tak pomyślałeś
- Ola...
- Mam cię już dosyć. Weź spierdalaj - powiedziałam i wstałam z miejsca
- Chciałem tylko pomóc
- Tą pomoc możesz sobie w dupę wsadzić- powiedziałam do niego
- Kocham Cię tato! - pomachałam w stronę grobu i obróciłam się w kierunku wyjścia
- A jeśli chodzi o Ciebie Radek to zdaje się, że Weronika jest wolna i chyba się jej nudzi, więc... zajmij się nią- zwróciłam te słowa w kierunku Radka i wyszłam z cmentarza nie oglądając się za chłopakiem
Podróż samolotem minęła dość spokojnie. Jeśli nie licząc moich głupich myśli. Jechałam teraz taksówką do domu.
Samochód się zatrzymał. Zapłaciłam kierowcy i wyszłam z auta. Skierowałam się prosto do domu. Już na progu otulił mnie znajomy zapach lawendy. Ruszyłam w stronę swojego pokoju nie zwracając uwagi na Wendy, która krzątała się w kuchni.
Przechodząc obok pokoju, który obecnie zajmowała Maisie usłyszałam głosy. Bez namysłu weszłam do pokoju i ujrzałam stertę ciuchów wyrzuconych na sam środek pokoju, przy których stała moja kuzynka i Caroline. Ich oczy skierowały się teraz na mnie.
- Alex?- zdziwiła się Masie
- Alexandro Courtney Nowak! - odezwała się Caroline
- Dobra darujcie sobie powiedziałam i rzuciłam się na łóżko
- Właściwie co wy robicie z tymi ciuchami? Oddajecie potrzebującym?
- Nie zmieniaj tematu!
- O co ci chodzi? Skończyłam już osiemnaście lat i nie musisz mi mówić co mam robić. Mogę wszystko a ciebie to powinno gówno obchodzić!
- To nie zmienia faktu, że mogłaś powiedzieć, że wyjeżdżasz !
- Bo to akurat ciebie interesuje!
- Pamiętam, że mam córkę - oburzyła się
- To ciekawe czy pamiętasz kiedy mam urodziny!
- Nie kłóćcie się . Lepiej pomóżcie mi wybrać jakieś ubrania - złagodziła sytuację Maisie
- Co to za okazja? - spytałam
- Umówiłam się na randkę
- Z Edwardem? - zachichotałam
- Nie z Jeremym
- Ubierz dresy będzie okey
- Wolę wyglądać bardziej kobieco
- Jak chcesz - wzruszyłam ramionami
- Idę do przygłupów - rzuciłam przez ramię i wyszłam z pokoju
Stałam przed domem chłopaków i zastanawiałam czy wejść tak po prostu czy lepiej zapukać. Zdecydowałam się na to drugie.
Po chwili drzwi się otworzyły i stanął w nich Zayn
- O cześć Alex. Już wróciłaś? - przywitał mnie
- Cześć, mogę wejść?- spytałam jak nigdy
- Jasne - otworzył szerzej drzwi i wpuścił mnie do środka
Przeszliśmy do salonu gdzie wszyscy jak jeden mąż i jedna żona rzucili się na mnie w wielkim uścisku.
Zaśmiałam się wesoło i powiedziałam:
- Weźcie mnie puśćcie
- Nie. Dopiero kiedy powiesz, że już się na nas nie gniewasz- powiedział Harry
- No dobra nie gniewam się - zakomunikowałam a chłopcy się ode mnie odczepili
Dopiero teraz zauważyłam, że jednego brakuje, a kogo? Louisa. Nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać. Zamiast tego wolałam spytać
- A gdzie Lou?
- U siebie - powiedział Liam
- To może ja pójdę mu powiedzieć, że już się nie gniewam
- Ale jak przyjdziecie to opowiesz nam o tym gdzie byłaś jak cię nie było - odezwał się Niall przegryzając jabłko
- Nie ma tu co opowiadać. Pojechałam do Polski na grób taty bo była rocznica jego śmierci i tyle- powiedziałam i ruszyłam do pokoju Lou zanim chłopcy zdążyli zareagować.
Stałam przed drzwiami. Odetchnęłam głęboko i zapukałam. Kiedy usłyszałam "proszę" weszłam do pomieszczenia i starannie zamknęłam za sobą drzwi.
Louis leżał na łóżku a na jego twarzy widziałam najpierw zdziwienie później przygnębienie, radość i znowu przygnębienie.
Nie widziałam co mam powiedzieć, bo od razu przypominał mi się nasz pocałunek, a wtedy robiło mi się sucho w ustach. Louis też milczał.
Usiadłam na fotelu bawiąc się rąbkiem czarnej bluzy.
Po chwili w kieszeni poczułam wibracje a następnie dźwięk sms. Pospiesznie wyciągnęłam z kieszeni telefon i Sprawdziłam kto był nadawcą wiadomości.
Od: Louis
Nie sądziłem, że wrócisz
Spojrzałam na chłopaka, ale on nie patrzał na mnie.
Szybko wystukałam odpowiedź
Do: Louis
Wiesz, to nie jest tak, że próbuję gdzieś uciec.
A nawet jeśli, to możesz być pewny, że wrócę.
Z tego wszystkiego rozwinęła się nasza dziwna konwersacja
Od: Louis
Po co niby miałabyś tu wracać?
Do: Louis
Wracam, bo chyba mam to szczęście, że są ludzie za którymi dalej tęsknię.
Od: Louis
Więc za kim tęsknisz?
Do: Louis
Mimo wszystko za tobą. Nie wiem gdzie jest ciebie więcej w mojej głowie czy w sercu -napisałam ale zaraz wymazałam ostatnie zdanie i dopiero wysłałam
Od: Louis
Czyli chociaż trochę mnie lubisz?
Do: Louis
Lubię Cię, na swój pojebany sposób, ale lubię
Od: Louis
Ja Ciebie też :)
Do: Louis
Nie wiem dlaczego, ale mam cholerną ochotę cię przytulić. Tutaj. Teraz. Zaraz. Już - napisałam i wcisnęłam "Wyślij", ale dopiero wtedy zrozumiałam treść wiadomości. Niestety było za późno na anulowanie .
Spojrzałam na Lou uśmiechnął się do mnie niepewnie i wstał. Ja zrobiłam to samo i zbliżyliśmy się do siebie. Po czym Louis objął mnie nieśmiało, ale kiedy ja też go objęłam, uścisnął mnie pewniej.
Staliśmy w bezruchu w ciszy tuląc się do siebie.
Nie chciałam aby to się skończyło szczególnie kiedy czułam jego wspaniały zapach perfum. Dotąd mogłam poczuć je tylko na bluzie.
Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich Harry. Gdy zobaczył nas przytulonych lekko się zmieszał, a my się od siebie odsunęliśmy.
- Chciałem tylko was spytać czy chcecie pizzę i już nie będę przeszkadzał - uśmiechnął się szerooko
Posłałam mu wymowne spojrzenie i powiedziałam
- Ja poproszę
- Ja też - powiedział Lou
- Załatwione- klasnął w dłonie Harry i zniknął za drzwiami
- Em... Twój chłopak nie byłby zadowolony gdyby wiedział, że się przytuliliśmy - powiedział zakłopotany Louis
- Chłopak? To ja mam chłopaka? - zaśmiałam się
- No ten Polak, z którym rozmawiałem przez telefon
- To nie jest mój chłopak - powiedziałam stanowczo
- Serio? - uśmiechnął się
- Serio, serio . Lepiej chodźmy do chłopaków, bo jeszcze pomyślą, że coś robimy
- Racja - wyszczerzył się i pognał do drzwi - Kto ostatni na dole ten zgniła marchewka - powiedział i pobiegł na dół
- Ale ty jesteś dziecinny - zaśmiałam się i ruszyłam za nim
______________________________________
Oto nowy rozdział. Nie jestem z niego specjalknie zadowolona ;(
Ale opinię pozostawiam Wam.
Chciałabym Wam serdecznie polecić blog mojej przyjaciółki i jej kumpeli
http://i-love-your-curls.blogspot.com/
Weźcie ją trochę zmobilizujcie, bo mała się rozleniwia. Czrkaj nich no tylko cię spotkam xD
Chciałabym Was jeszcze poinformować, że wznowiłam pracę na moim drugim blogu
http://zycie-to-jeden-wielki-bol.blogspot.com/
Na tamtym blogu jest mniej czytelników, a wy czytacie tamten blog?
Możecie się jeszcez dopisywać do czytelników
Kocham,
Majka
środa, 22 sierpnia 2012
#24- "Czy ja jestem cokolwiek warta?"
- Pojebało cię!-wrzasnęłam odpychając od siebie chłopaka
- Ale...- zaczął pocierając ręką głowę obolałą od uderzenia o półkę
- Nie ma żadnego "ale"! Czy ty nie rozumiesz, co to znaczy, że cię nienawidzę?! Miałeś już swoją szansę, drugiej ci nie dam. Możesz sobie wypierdalać do Weroniki! Ja nie padnę ci w ramiona po tym pocałunku!-krzyczałam spacerując w kółko po pokoju
- Nie rozumiesz co znaczył ten pocałunek? Kocham Cię Ola! - powiedział zbliżając się w moją stronę
- No fajnie, Fajnie. A Ty masz ładny sweterek - zakpiłam
Chłopak stanął przede mną.
- Ola ja mówię poważnie. Kocham Cię i mogę powtarzać to w nieskończoność póki mi nie uwierzysz - uprzedził stojąc już oko w oko ze mną
- Możesz to powtarzać ile chcesz, ale w to nie uwierzę
Oddaliłam się od niego i wyjrzałam przez okno. Słońce o tej porze wydawało się naprawdę piękne zmieniając kolor na mocny czerwień, taki jak moje włosy.
Poczułam rękę na swoim ramieniu, którą po chwili zrzuciłam.
- Wiem, że byłem strasznym dupkiem zostawiając cię dla innej. Wstyd mi, że zrozumiałem to dopiero po twoim wyjeździe. Tak strasznie było mi ciebie brak, że od tamtej pory nie miałem ani jednej dziewczyny- zarzekał się
Odwróciłam się w jego stronę
- Urzekła mnie twoja historia, tylko szkoda, że nie prawdziwa- wysyczałam przez zęby i go ominęłam
- Czemu nie dasz mi chociaż jednej jedynej szansy? Obiecuję, że wykorzystam ją odpowiednio
- Czyli przelecisz i zostawisz bez zbędnych ceregieli, co? I znów usłyszę tylko "to był błąd".
- Ola proszę...
- Wiesz co to znaczy nienawidzić jedną osobę? Albo cały świat? Nie wiesz tego, bo ty prowadzisz sobie beztroskie życie, a ja? Zostawiłeś po sobie pieprzony syf w mojej głowie. A teraz wreszcie się z ciebie wyleczyłam kiedy wreszcie znalazłam przyjaciół ty pojawiasz się w moim życiu i tak po prostu oznajmujesz, że mnie kochasz, jakby to znaczyło " Cześć, jestem Radek". Nie rozumiesz tego, że ja już cię nie kocham? Trzy lata w beznadziejnych przemyślaniach " Czy ja jestem cokolwiek warta? ". A Ty nic. Nawet nie zadzwoniłeś żeby spytać jak się czuję po śmierci taty. To się nie nazywa miłość ani chociażby przyjaźń. Nie ma nic z tych rzeczy, a wiesz dlaczego? Bo są tacy debile jak ty na tym świecie!- krzyczałam coraz głośniej
- Olka, pozwól, że pomogę ci zrozumieć definicje miłość. Tylko daj mi szansę...
- Już raz kochałam. Drugi raz nie popełnię tego samego błędu- powiedziałam i wyszłam z jego pokoju by wydostać się z tego domu
- Ola! - usłyszałam jego głos za sobą
Odruchowo obróciłam się na pięcie i weszłam z powrotem do jego pokoju.
- Wybacz zapomniałam czegoś- powiedziałam najchłodniejszym tonem na jakiego było mnie stać.
Wyciągnęłam z torby czarną bluzę przesiąkniętą zapachem męskich perfum i nałożyłam ją pospiesznie na siebie, puszczając mimo uszu prośby Radka. Wsunęłam do kieszeni telefon i słuchawki po czym stanęłam na przeciwko chłopaka.
- To był błąd, że tu przyjechałam. A teraz masz prezent za zjebanie mi życia - powiedziałam i przezwyciężając wewnętrzny opór uderzyłam z całej siły pięścią w twarz.
- Asta la vista, baby - rzuciłam na pożegnanie i wybiegłam z domu.
Krążyłam ulicami miasta poddając się beznadziejnym myślom. Co się ze mną, do cholery dzieje? Czy to tylko sen? Tak bardzo chciałam usłyszeć głos Radka mówiący "Kocham Cię" a teraz leję go po mordzie. Chociaż to było dawno, ale w sercu wciąż czuję odrobinkę bólu. Na pewno już go nie kocham. Może to zraniona duma. A może ja tylko wmawiam sobie, że nic nie czuję. Zabawne. Wygląda na to, że się tylko oszukuję, bo przecież miłości nie ma.
Nie ma co, mam w głowie totalny rozpierdol. Myśli mieszają mi się na przemian między Louisem a Radkiem. A na co mam teraz ochotę? Na niezłą zadymę.
Wpadłam na jakiegoś człowieka. Trudno było mi rozpoznać twarz osobnika, ponieważ noc topiła świat w ciemności
- Ola? - usłyszałam głos jakiegoś chłopaka - Nie poznajesz mnie - chłopak rozłożył szeroko ręce
- Jakoś nie bardzo
Chłopak zaśmiał się zabawnie i poklepał mnie po ramieniu.
- To ja Kuba
- Czekaj, czekaj. Ten Kuba z naszej paczki skaterów?-zdziwiłam się .
Chłopak pokiwał głową i dostrzegłam na jego twarzy uśmiech.
- Ale wyrosłeś- uśmiechnęłam się
- Ty też się zmieniłaś
- Bywa - skwitowałam
- Co ty tu robisz?- zagadnął
- Długa historia - odpowiedziałam po czym zapadła chwila niezręcznej ciszy
- Może chciałabyś iść na domówkę do mojego kumpla? - zapytał po chwili
- Oj, Kubuś. Czytasz mi w myślach - powiedziałam i ruszyłam za kolegą
Dom był przeraźliwie wielki. Według mnie jakiś nierozgarnięty debil mógłby się tu zgubić. Muzyka była dość dobra, ale za to była strasznie głośna. W środku znajdowało się mnóstwo osób.
- Jesteś pewna, że chcesz tu zostać?- spytał Kuba zanim weszliśmy do środka
- Wchodź, nie pierdol -ponagliłam go
- Jak sobie życzysz - powiedział i otworzył drzwi do domu
Już na samym progu otulił mnie zapach alkoholu, tytoniu i nawet marihuany.
Kuba pociągnął mnie za rękę i zaprowadził do jakiegoś pomieszczenia. Przywitał się ze znajomymi.
- To jest Ola, moja stara kumpela - przedstawił mnie
- Wolałabym raczej gdybyście mówili mi Alex - powiedziałam
Grupka, do której należał Kuba była całkiem spoko. Od razu wciągnięto mnie w towarzystwo dziewcząt, które trajkotały o moim "zadziwiającym" kolorze włosów.
- Dajcie mi coś do picia - przerwałam ich paplaninę
Jedna z nich podała mi piwo o smaku malinowym
- Żartujesz sobie? - skwitowałam - Patrzcie i uczcie się - powiedziałam i ruszyłam w stronę dopiero co poznanych chłopaków wzięłam od jednego z nich kieliszek z wódką i wylałam w siebie całą zawartość kieliszka. Postarałam się nie skrzywić choć to było trudne. Nie zwracając uwagi na okropne pieczenie w gardle i żołądku, wyciągnęłam kieliszek w stronę chłopaka, który trzymał butelkę alkoholu.
- Polej - powiedziałam
- Uuu - usłyszałam wycie uznania.
- Stary skąd ty tą laskę wyrwałeś- usłyszałam jakiegoś chłopaka
Za chwilę doszedł jakich inny koleś, który został mi przedstawiony jako nie jaki Marcin, gospodarz i organizator całej zabawy
- Jestem Alex.-Przedstawiłam się
- Podobno jesteś atrakcją dzisiejszej imprezy - zagadnął
- Podobno - powiedziałam i wypiłam już niewiadomo który z kolei kieliszek
- Chętnie poznałbym cię bliżej - zapalił jakiegoś skręta i buchnął mi dymem prosto w twarz
Wzięłam od niego skręta i zaciągnęłam się porządnie. Już nie pamiętam kiedy ostatnio jarałam marihuanę. Uśmiechnęłam się obłędnie
- Towar pilnie strzeżony. Lepiej uważaj bo sobie rączki pobrudzisz- odpowiedziałam i dmuchnęłam mu prosto w twarz
Ten uśmiechnął się i zapalił kolejnego skręta.
Marcin odwrócił się w stronę swoich kumpli i zagadnął do jednego z nich.
- Masz coś mocniejszego?
- Jasne.
Chłopak rzucił na blat kilka działek jakiś prochów.
Nie wiem dokładnie co to było, ale miałam cholerną ochotę zapomnieć o swoich problemach, co ułatwiało mi sprawę.
Chłopacy rozsypali na blacię jedną działkę. Jako pierwsza pochyliłam się nad prochami. Zakryłam jedną dziurkę palcem po czym wciągnęłam trochę nosem, co dało mi porządnego kopa.
Impreza rozkręcała się coraz bardziej, a ja korzystałam tylko po to żeby zapomnieć. Skręty popijałam wódką, co jakiś czas wciągając te prochy, które dawały takiego kopa, że byłabym w stanie zrobić wszystko, ale nie dziś. Dziś zapominam o problemach. Nie pamiętam już kim jest Louis a kim Radek, i jest po prostu zajebiście.
Obudziłam się sama nie wiem, o której godzinie. Przy okazji uderzyłam się w głowę o blat stołu pod którym leżałam.
Wyciągnęłam telefon z kieszeni. Przejrzałam historię połączeń. Podczas imprezy rozmawiałam z Maisie i całe szczęście, że nie z Louisem ani nikim innym. Tylko szkoda, że nie pamiętam nic specjalnego. Tylko kilka kolejek wódki, parę skrętów i jakieś prochy, po których miałam totalny odlot. Ból głowy był nie do zniesienia, co świadczyło o tym, że impreza była ostra. Wybrałam numer Maisie i się z nią połączyłam.
- Halo?- usłyszałam jej zaspany głos
- No Siema!
- Alex? Ty wiesz, która jest godzina ?- oburzyła się
- Yyy... nie?
- Piąta nad ranem! - krzyknęła aż musiałam odsunąć telefon od ucha żeby czasem głowa mi nie eksplodowała
- Wyluzuj. Głowa mi pęka!
- No właśnie! Coś ci chyba wczoraj za bardzo odwalało
- Dzwonię żeby dowiedzieć się co ci nagadałam
- Nie pamiętasz?
- Na to wygląda- wzruszyłam ramionami
- Gadałaś jakieś bzdety, że nie można było cię zrozumieć
- Aha - mruknęłam ponuro
- Kiedy wracasz?
- Niebawem
- Czyli kiedy?
- Nie wiem! -krzyknęłam i się rozłączyłam
Włożyłam telefon do kieszeni, ale poczułam tam jakąś rzecz. Miałam w kieszeni dwie działki jakiegoś białego prochu. Uśmiechnęłam się i włożyłam je z powrotem do kieszeni.
- Jeszcze mi się kiedyś przyda
Wyszłam spod stołu i omijając śpiących ludzi skierowałam się do wyjścia.
______________________________________
W ogóle planowałam, że w tym rozdziale Alex wróci do Londynu, ale podczas pisania zmieniłam plany :)
Naczytałam się książki o ćpunach i tak jakoś wyszło :P
Rozdział pisany na szybko bo dziadek się do nas przeprowadza i mam straszny zapierdol.
Tych wszystkich, którzy nie wpisali się do Czytelników, proszę aby się dopisali :)
Kocham,
Majka <3
niedziela, 19 sierpnia 2012
#23- Nie jestem tu dla Ciebie!
Obudziły mnie promyki, które wdarły się do pokoju przez otwartą zasłonę.
Łóżko,na którym leżałam nie należało do mnie a tym bardziej pokój.
Gdzie byłam? Nawet mi samej trudno było uwierzyć w to, że jeszcze kiedyś
w ogóle będę leżeć w tym łóżku. W łóżku mojego byłego chłopaka, mojej
pierwszej miłości. Jeśli coś takiego w ogóle istnieje.
Czy wszystko już sobie obmyśliłam? Raczej tak, ale chciałabym usunąć ten pierdolony mętlik z głowy. I nie chodzi tu o Radka, bo o nim mam już wyrobione zdanie. Tak, kochałam go kiedyś tam, ale teraz wszystko wygląda inaczej. On mnie zranił i zmienił w bezduszną i nieczułą dziewczynę. Teraz nie jestem już ta Olka z uśmiechem, tylko bezczelna Alex. Może zrobił to nieświadomie i nieumyślnie, ale spójrzmy prawdzie w oczy to przez niego stałam się taka. Ja tylko uodporniłam się na ludzi. Fakt, nie wszyscy są tacy jak on, ale nie wiesz na kogo trafisz. Dlatego nie chcę ufać nikomu. Zawsze tak jest. Przywiązujemy się do kogoś, ufamy mu, a on wykorzystuje twoją naiwność i rani cię kiedy tylko ma okazję. Może i nie powinnam stwierdzać tego po dwóch czy trzech przypadkach, ale tak właśnie jest. Każdy na swój sposób rani innych. Choćby nawet zwykłym obrabianiem dupy za plecami czy nawet takim obojętnym zachowaniem. Może to ja ranię więcej ludzi? Na przykład przygłupów. Oni przez miesiąc ukrywali, że są jakimiś gwiazdorami, a ja? Wyzywam ich ranię każdym obojętnym gestem. Może to ja jestem ta zła?
Jeśli chodzi o moje myśli to wciąż myślę o Louisie. To głupie, wiem. A dziś nawet mi się śnił on z Avery. Podobno jeśli o kimś śnimy to przed snem dużo o nim myślimy. Nawet w podświadomości. Ale jak już mówiłam Lou to mój kumpel i nie zamierzam niszczyć mu związku tylko ze względu na to, że nie lubię jego dziewczyny czy że mnie pocałował. Jak wrócę, zapowiem mu, że to nie może się więcej powtórzyć. Z resztą to był zwykły impuls.
Usłyszałam czyjeś kroki. Obróciłam głowę w stronę skąd dobiegają dźwięki i ujrzałam Radka.
- Wstawaj już. Zrobiłem jajecznicę- zakomunikował i wyszedł
Wstałam leniwie i skierowałam się do mojej torby z ubraniami. Rozsunęłam zamek i pierwsze co rzuciło mi się w oczy to czarna bluza z kapturem. Wzięłam ją w ręce i przystawiłam do twarzy by móc poczuć zapach, który przez tak długi czas jeszcze na niej był. Mimowolnie się uśmiechnęłam wyobrażając sobie radosnego Louisa z marchewką w ręce.
Wyjrzałam przez okno i ujrzałam słońce oświetlające każde miejsce. W Polsce jest cieplej niż w Anglii dlatego pewnie będzie mi za gorąco, bo przywykłam do tego chłodnego, deszczowego klimatu. Odłożyłam bluzę na łóżko i wycyciągnęłam z torby czystą bieliznę, białą bokserkę i fioletowe spodnie dresowe. Ruszyłam w stronę łazienki. Jakimś cudem pamiętałam jeszcze gdzie co jest. W końcu przebywałam tu mnóstwo czasu. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam wcześniej przygotowane rzeczy.
Poszłam do kuchni skąd rozchodził się zapach dopiero co usmażonej jajecznicy.
-Cześć - przywitałam się i usiadłam do stołu na którym było już podane danie
- Smacznego - powiedział
- Dzięki, ale ty się udław - odpowiedziałam
- Ale ty jesteś miła-Skwitował
- Bywa
- To gdzie dziś idziemy? - spytał po chwili
- Idziemy? My idziemy? - zdziwiłam się
- No tak. Gdzie wolisz? Na deskę, do kina, do pizzeri, do znajomych a później na imprezę ?
- Ja nigdzie z tobą nie idę - powiedziałam
- Dlaczego ?
- Głupie pytanie. Bo jesteś debilem, idiotą, dupkiem? Sam sobie odpowiedz
- No to ciekawe co tu będziesz robić
- Idę na grób taty
- I tak będziesz cały dzień?
Kiwnęłam głową
- A ja?
- co ty? - zdziwiłam się
- Ze mną nie spędzisz czasu?-spytał rozkładając ręce
- Radek, ja nie jestem tu dla ciebie. Przyjeżdżając tu nawet nie miałam zamiaru na ciebie wpadać. Nie chciałam. Nie rozumiesz tego? Ty już dla mnie nic nie znaczysz. Fakt, że długo mi zajęło zrozumienie tego, ale już to wiem. Ty nawet nie wiesz co ty ze mną zrobiłeś. Przez ciebie nie ufam nikomu, bo boję się zaufać ludziom w obawie, że mnie zranią
- Nie wiedziałem - powiedział
- Fajnie, że już wiesz.
Poszłam do łazienki za potrzebą i wróciłam po kilku minutach.
- Co ty robisz? - spytałam, widząc, że odkłada mój telefon
- Ktoś do ciebie dzwonił to odebrałem
- Kto? - zainteresowałam się
- Najpierw jakaś dziewczyna później chłopak
Wzięłam telefon do ręki i zobaczyłam historię połączeń. Najpierw dzwoniła Maisie a potem Louis. Czaicie bazę? Louis.
- I co im powiedziałeś?
- Że jesteś w łazience
- Boże- uderzyłam się z otwartej ręki w czoło - Wiesz jak to zabrzmiało ?
- No nie bardzo
Machnęłam ręką i wybrałam numer do Maisie. Odeszłam od Radka kawałek żeby czasem nie słyszał rozmowy. Chociaż z angielskiego nie miał dobrych ocen to lepiej mieć gwarancję
- Halo?-usłyszałam głos mojej kuzynki
- Co chciałaś? - spytałam na początek
- Gdzie ty jesteś? Co ty w ogóle złapałaś sobie chłopaka na jedną noc czy co? Nie ma cię w domu, pani Anderson powiedziała, że gdzieś wyjechałaś
- Weź się ogarnij. Jestem w Polsce i nie znalazłam sobie chłopaka na jedną noc tylko jestem u... hmm... u znajomego
- Jasne, jasne. Ale czekaj, czekaj co ty powiedziałaś?-zdziwiła się
- Że jestem u znajomego
- Nie to. To drugie
- Że jetem w Polsce
- Żartujesz sobie -pisnęła
- Mówię bardzo poważnie
- Czy ciebie już do reszty pogrzało?
- Nie, Maisie i jak mamy tak rozmawiać to lepiej w ogóle nie rozmawiajmy - powiedziałam i się rozłączyłam
Wybrałam numer Louisa i wpatrywałam się w telefon nie pewna tego czy chcę zadzwonić.
Wreszcie zdecydowałam się na połączenie i przystawiłam telefon do ucha. Niestety numer nie odpowiadał.
Może nie zdążył podbiec do telefonu -pomyślałam i jeszcze raz wybrałam jego numer. Niestety z takim samym skutkiem. Wróciłam do kuchni i usiadłam przy stole gdzie czekała już na mnie herbata.
- Ten co tu dzwonił to twój chłopak? - spytał Radek
- Nie. Mówiłam ci już, że przez ciebie nie ufam nikomu
- Długo będziesz się na mnie gniewać o to, że zepsułem ci deskorolkę? Przecież mówiłem ci, że zrobiłem to niechcący
- jaką deskorolkę? Nie chodzi o to! Pamiętasz może jeszcze te słowa? "Przepraszam cię Ola, ale lepiej będzie jak zostaniemy przyjaciółmi, bo ja kocham Wernikę " Pamiętasz to? I deskorolka przy tym to błahostka. Ty mi zepsułeś serce! Rozumiesz? Przez ciebie nie ufam innym, nie wierzę w miłość i przyjaźń, a ty jesteś takim debilem, że nawet nie wiesz dlaczego cię nienawidzę!
Wzięłam telefon z blatu stołu i wyszłam. Za chwilę zadzwonił telefon . Na ekranie pojawił się napis Caroline a pod spodem jej numer. Odrzuciłam połączenie i udałam się na dobrze mi znane miejsce, czyli cmentarz.
3 dni później
Czasami potrzebujemy trochę samotności, oddechu, aby nabrać do wszystkiego dystansu. I właśnie ta myśl była celem mojego przybycia. Nic się nie zmieniło. No może trochę. Siedzę przed grobem taty i myślę o tym co się wydarzyło a co nie.
Kilka dziennie połączeń od Masie, Harry'ego, Liama, Zayna, Nialla i czasem Edwarda. Kogo tu brakuje? Louisa. Nie wiem o co chodzi. Czy o ten nasz pocałunek sprzed kilku dni czy może Radek mu coś nagadał. A jeśli chodzi o Radka to on mimo wszystko nie wyrzucił mnie z domu. Powiedziałam mu, że go nienawidzę, ale to prawda. Człowiek zniszczył mi życie. I czasem zastanawiam się jak by to było gdybym go wcale nie poznała. Trochę miłych chwil wspólnie spędzonych razem mieliśmy. Ale, nie ważne. Nie lubię myśleć o przeszłości. Chyba, że tej związanej z tatusiem.
Teraz pytanie za sto punktów. Czy kiedy coś w sercu uciska, a w środku czujesz, że masz pusto, to tęsknota? Nie żeby coś, ale takie właśnie mam wrażenie. Czasem zamykam oczy i wyobrażam sobie pocałunek ten który przeżyłam kilka dni temu. I po prostu mimowolnie się uśmiecham.
- Wiesz co tato? Ja chyba za nim tęsknię. Chyba mnie pojebało- powiedziałam i spojrzałam w niebo. Słońce zachodziło już za horyzont sprawiając, że chmury przybierały różowe barwy. Westchnęłam i wstałam z ławeczki.
- Cześć Tato! Kocham Cię! - powiedziałam i ruszyłam ku wyjściu z cmentarza.
-Cholera! Nie powinnam za nim tęsknić.- powiedziałam do siebie .
Włączyłam głośno piosenkę Pezeta "Nieważne" i szłam powoli, nigdzie się nie śpiesząc.
Droga zajęła mi jakieś dziesięć minut.
Weszłam do domu Radka i ruszyłam w stronę pokoju, który tymczasowo mieszkałam.
Zastałam siedzącego na łóżku chłopaka.
- Możemy pogadać - zaczął
- A mamy o czym?- spytałam i usiadłam na brzegu łóżka
- Chciałem powiedzieć, że wtedy kiedy zostawiłem cię dla Weroniki to był błąd. To nie powinno było się wydarzyć
- Nie no Radziu. Wystarczy powiedzieć wprost, że chciałeś mnie tylko przelecieć. Przecież to nic złego. Powiesz tylko, że żałujesz a ja rzucę ci się w ramiona.- Zakpiłam
- To nie tak -wstał i potrzedł w moją stronę
- A jak? Powiedzmy sobie szczerze. Interesowały cię tylko sprawy łóżkowe. Póki nie wpadłeś na Weronikę. No ona była w tym lepsza
- Ola nie oceniaj mnie tak
- A tak nie było?
- Naprawdę nie chciałem żeby tak wyszło
- Ale wyszło. Wtedy kiedy byliśmy kumplami było dużo lepiej. Fakt, że cały czas cię kochałam, ale nie musiałam się bać, że zastąpisz mnie kimś innym.
- Naprawdę mnie nienawidzisz?
- Chyba tak
- A wiesz co ja do ciebie czuję?
Kiwnęłam przecząco głową
- To - powiedział i mnie pocałował.
____________________________________
Przepraszam za tak długą przerwę, ale czasu nie miałam.
Macie tu Alex i Radka xD
Co wy na to ?
+ Dodałam jeszcze zakladkę "Czytelnicy" Tam w komentarzach wpisujcie swoje pseudonimy i anonimki też swoje pseudonimy lub nicki. Chcę po prostu wiedzieć kto jest kto :)
Kocham,
Majka <3
Czy wszystko już sobie obmyśliłam? Raczej tak, ale chciałabym usunąć ten pierdolony mętlik z głowy. I nie chodzi tu o Radka, bo o nim mam już wyrobione zdanie. Tak, kochałam go kiedyś tam, ale teraz wszystko wygląda inaczej. On mnie zranił i zmienił w bezduszną i nieczułą dziewczynę. Teraz nie jestem już ta Olka z uśmiechem, tylko bezczelna Alex. Może zrobił to nieświadomie i nieumyślnie, ale spójrzmy prawdzie w oczy to przez niego stałam się taka. Ja tylko uodporniłam się na ludzi. Fakt, nie wszyscy są tacy jak on, ale nie wiesz na kogo trafisz. Dlatego nie chcę ufać nikomu. Zawsze tak jest. Przywiązujemy się do kogoś, ufamy mu, a on wykorzystuje twoją naiwność i rani cię kiedy tylko ma okazję. Może i nie powinnam stwierdzać tego po dwóch czy trzech przypadkach, ale tak właśnie jest. Każdy na swój sposób rani innych. Choćby nawet zwykłym obrabianiem dupy za plecami czy nawet takim obojętnym zachowaniem. Może to ja ranię więcej ludzi? Na przykład przygłupów. Oni przez miesiąc ukrywali, że są jakimiś gwiazdorami, a ja? Wyzywam ich ranię każdym obojętnym gestem. Może to ja jestem ta zła?
Jeśli chodzi o moje myśli to wciąż myślę o Louisie. To głupie, wiem. A dziś nawet mi się śnił on z Avery. Podobno jeśli o kimś śnimy to przed snem dużo o nim myślimy. Nawet w podświadomości. Ale jak już mówiłam Lou to mój kumpel i nie zamierzam niszczyć mu związku tylko ze względu na to, że nie lubię jego dziewczyny czy że mnie pocałował. Jak wrócę, zapowiem mu, że to nie może się więcej powtórzyć. Z resztą to był zwykły impuls.
Usłyszałam czyjeś kroki. Obróciłam głowę w stronę skąd dobiegają dźwięki i ujrzałam Radka.
- Wstawaj już. Zrobiłem jajecznicę- zakomunikował i wyszedł
Wstałam leniwie i skierowałam się do mojej torby z ubraniami. Rozsunęłam zamek i pierwsze co rzuciło mi się w oczy to czarna bluza z kapturem. Wzięłam ją w ręce i przystawiłam do twarzy by móc poczuć zapach, który przez tak długi czas jeszcze na niej był. Mimowolnie się uśmiechnęłam wyobrażając sobie radosnego Louisa z marchewką w ręce.
Wyjrzałam przez okno i ujrzałam słońce oświetlające każde miejsce. W Polsce jest cieplej niż w Anglii dlatego pewnie będzie mi za gorąco, bo przywykłam do tego chłodnego, deszczowego klimatu. Odłożyłam bluzę na łóżko i wycyciągnęłam z torby czystą bieliznę, białą bokserkę i fioletowe spodnie dresowe. Ruszyłam w stronę łazienki. Jakimś cudem pamiętałam jeszcze gdzie co jest. W końcu przebywałam tu mnóstwo czasu. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam wcześniej przygotowane rzeczy.
Poszłam do kuchni skąd rozchodził się zapach dopiero co usmażonej jajecznicy.
-Cześć - przywitałam się i usiadłam do stołu na którym było już podane danie
- Smacznego - powiedział
- Dzięki, ale ty się udław - odpowiedziałam
- Ale ty jesteś miła-Skwitował
- Bywa
- To gdzie dziś idziemy? - spytał po chwili
- Idziemy? My idziemy? - zdziwiłam się
- No tak. Gdzie wolisz? Na deskę, do kina, do pizzeri, do znajomych a później na imprezę ?
- Ja nigdzie z tobą nie idę - powiedziałam
- Dlaczego ?
- Głupie pytanie. Bo jesteś debilem, idiotą, dupkiem? Sam sobie odpowiedz
- No to ciekawe co tu będziesz robić
- Idę na grób taty
- I tak będziesz cały dzień?
Kiwnęłam głową
- A ja?
- co ty? - zdziwiłam się
- Ze mną nie spędzisz czasu?-spytał rozkładając ręce
- Radek, ja nie jestem tu dla ciebie. Przyjeżdżając tu nawet nie miałam zamiaru na ciebie wpadać. Nie chciałam. Nie rozumiesz tego? Ty już dla mnie nic nie znaczysz. Fakt, że długo mi zajęło zrozumienie tego, ale już to wiem. Ty nawet nie wiesz co ty ze mną zrobiłeś. Przez ciebie nie ufam nikomu, bo boję się zaufać ludziom w obawie, że mnie zranią
- Nie wiedziałem - powiedział
- Fajnie, że już wiesz.
Poszłam do łazienki za potrzebą i wróciłam po kilku minutach.
- Co ty robisz? - spytałam, widząc, że odkłada mój telefon
- Ktoś do ciebie dzwonił to odebrałem
- Kto? - zainteresowałam się
- Najpierw jakaś dziewczyna później chłopak
Wzięłam telefon do ręki i zobaczyłam historię połączeń. Najpierw dzwoniła Maisie a potem Louis. Czaicie bazę? Louis.
- I co im powiedziałeś?
- Że jesteś w łazience
- Boże- uderzyłam się z otwartej ręki w czoło - Wiesz jak to zabrzmiało ?
- No nie bardzo
Machnęłam ręką i wybrałam numer do Maisie. Odeszłam od Radka kawałek żeby czasem nie słyszał rozmowy. Chociaż z angielskiego nie miał dobrych ocen to lepiej mieć gwarancję
- Halo?-usłyszałam głos mojej kuzynki
- Co chciałaś? - spytałam na początek
- Gdzie ty jesteś? Co ty w ogóle złapałaś sobie chłopaka na jedną noc czy co? Nie ma cię w domu, pani Anderson powiedziała, że gdzieś wyjechałaś
- Weź się ogarnij. Jestem w Polsce i nie znalazłam sobie chłopaka na jedną noc tylko jestem u... hmm... u znajomego
- Jasne, jasne. Ale czekaj, czekaj co ty powiedziałaś?-zdziwiła się
- Że jestem u znajomego
- Nie to. To drugie
- Że jetem w Polsce
- Żartujesz sobie -pisnęła
- Mówię bardzo poważnie
- Czy ciebie już do reszty pogrzało?
- Nie, Maisie i jak mamy tak rozmawiać to lepiej w ogóle nie rozmawiajmy - powiedziałam i się rozłączyłam
Wybrałam numer Louisa i wpatrywałam się w telefon nie pewna tego czy chcę zadzwonić.
Wreszcie zdecydowałam się na połączenie i przystawiłam telefon do ucha. Niestety numer nie odpowiadał.
Może nie zdążył podbiec do telefonu -pomyślałam i jeszcze raz wybrałam jego numer. Niestety z takim samym skutkiem. Wróciłam do kuchni i usiadłam przy stole gdzie czekała już na mnie herbata.
- Ten co tu dzwonił to twój chłopak? - spytał Radek
- Nie. Mówiłam ci już, że przez ciebie nie ufam nikomu
- Długo będziesz się na mnie gniewać o to, że zepsułem ci deskorolkę? Przecież mówiłem ci, że zrobiłem to niechcący
- jaką deskorolkę? Nie chodzi o to! Pamiętasz może jeszcze te słowa? "Przepraszam cię Ola, ale lepiej będzie jak zostaniemy przyjaciółmi, bo ja kocham Wernikę " Pamiętasz to? I deskorolka przy tym to błahostka. Ty mi zepsułeś serce! Rozumiesz? Przez ciebie nie ufam innym, nie wierzę w miłość i przyjaźń, a ty jesteś takim debilem, że nawet nie wiesz dlaczego cię nienawidzę!
Wzięłam telefon z blatu stołu i wyszłam. Za chwilę zadzwonił telefon . Na ekranie pojawił się napis Caroline a pod spodem jej numer. Odrzuciłam połączenie i udałam się na dobrze mi znane miejsce, czyli cmentarz.
3 dni później
Czasami potrzebujemy trochę samotności, oddechu, aby nabrać do wszystkiego dystansu. I właśnie ta myśl była celem mojego przybycia. Nic się nie zmieniło. No może trochę. Siedzę przed grobem taty i myślę o tym co się wydarzyło a co nie.
Kilka dziennie połączeń od Masie, Harry'ego, Liama, Zayna, Nialla i czasem Edwarda. Kogo tu brakuje? Louisa. Nie wiem o co chodzi. Czy o ten nasz pocałunek sprzed kilku dni czy może Radek mu coś nagadał. A jeśli chodzi o Radka to on mimo wszystko nie wyrzucił mnie z domu. Powiedziałam mu, że go nienawidzę, ale to prawda. Człowiek zniszczył mi życie. I czasem zastanawiam się jak by to było gdybym go wcale nie poznała. Trochę miłych chwil wspólnie spędzonych razem mieliśmy. Ale, nie ważne. Nie lubię myśleć o przeszłości. Chyba, że tej związanej z tatusiem.
Teraz pytanie za sto punktów. Czy kiedy coś w sercu uciska, a w środku czujesz, że masz pusto, to tęsknota? Nie żeby coś, ale takie właśnie mam wrażenie. Czasem zamykam oczy i wyobrażam sobie pocałunek ten który przeżyłam kilka dni temu. I po prostu mimowolnie się uśmiecham.
- Wiesz co tato? Ja chyba za nim tęsknię. Chyba mnie pojebało- powiedziałam i spojrzałam w niebo. Słońce zachodziło już za horyzont sprawiając, że chmury przybierały różowe barwy. Westchnęłam i wstałam z ławeczki.
- Cześć Tato! Kocham Cię! - powiedziałam i ruszyłam ku wyjściu z cmentarza.
-Cholera! Nie powinnam za nim tęsknić.- powiedziałam do siebie .
Włączyłam głośno piosenkę Pezeta "Nieważne" i szłam powoli, nigdzie się nie śpiesząc.
Droga zajęła mi jakieś dziesięć minut.
Weszłam do domu Radka i ruszyłam w stronę pokoju, który tymczasowo mieszkałam.
Zastałam siedzącego na łóżku chłopaka.
- Możemy pogadać - zaczął
- A mamy o czym?- spytałam i usiadłam na brzegu łóżka
- Chciałem powiedzieć, że wtedy kiedy zostawiłem cię dla Weroniki to był błąd. To nie powinno było się wydarzyć
- Nie no Radziu. Wystarczy powiedzieć wprost, że chciałeś mnie tylko przelecieć. Przecież to nic złego. Powiesz tylko, że żałujesz a ja rzucę ci się w ramiona.- Zakpiłam
- To nie tak -wstał i potrzedł w moją stronę
- A jak? Powiedzmy sobie szczerze. Interesowały cię tylko sprawy łóżkowe. Póki nie wpadłeś na Weronikę. No ona była w tym lepsza
- Ola nie oceniaj mnie tak
- A tak nie było?
- Naprawdę nie chciałem żeby tak wyszło
- Ale wyszło. Wtedy kiedy byliśmy kumplami było dużo lepiej. Fakt, że cały czas cię kochałam, ale nie musiałam się bać, że zastąpisz mnie kimś innym.
- Naprawdę mnie nienawidzisz?
- Chyba tak
- A wiesz co ja do ciebie czuję?
Kiwnęłam przecząco głową
- To - powiedział i mnie pocałował.
____________________________________
Przepraszam za tak długą przerwę, ale czasu nie miałam.
Macie tu Alex i Radka xD
Co wy na to ?
+ Dodałam jeszcze zakladkę "Czytelnicy" Tam w komentarzach wpisujcie swoje pseudonimy i anonimki też swoje pseudonimy lub nicki. Chcę po prostu wiedzieć kto jest kto :)
Kocham,
Majka <3
Subskrybuj:
Posty (Atom)